Château Le Thil Comte Clary 2005 Pessac Leognan

Château le Thil Comte Clary grenst aan Château Smith Haut Laffite, Carbonnieux en Les Carmes Haut Brion, bekende namen. De eigenaren van het domein hebben - zo staat te lezen op internet - familieonenigheid en waren gedwongen om het domein te verkopen. De eigenaren van Smith Haut Lafitte hebben het chateau, het park en 11.6 hectares gekocht; de eigenaren van Les Carmes Haut Brion kochten 5,6 hectares. Ik las dat die 5,6 hectares volgend jaar simpelweg bij Les Carmes Haut Brion worden gevoegd (en dan een veelvoud opleveren van de huidige prijsstelling). OP zoek naar wijnen voor een 'interessante buurdomeinen van Grote Namen' liep ik tegen deze Pessac Leognan aan. De kleur is fraai ontwikkeld. Echt zo'n dakpannen-terra kleur aan de rand. De neus ruikt een Klassieke Bordeaux met als eerste karakteristieken: kreupelhout, kers en potloodslijpsel, wat laurier maar een hele leerwinkel. Na de plezierige neus is de aanzet in de mond ineens strak, mineralen en terroir getypeerd. Serieus glas. De wijn presenteert zich na een kaassoesje al met wat meer rondeur. In de neus ruik ik ook een kruidencocktail met een vleugje provencaalse wind. Bij doorproeven veel rondeur en een hele fijne wijn. Ook elegantie. De wijn is gemaakt van cabernet sauvignon en merlot. De wijn uitgekozen om kalsfslever met uitjes te begeleiden.

Domaine Richou 1997 Les 3 Demoiselles, Coteaux de l’Aubance

Deze fles beschouw ik als één van de pareltjes uit mijn kelder. Het is niet alleen een bloedmooie wijn, we hebben ook een emotionele band met Domaine Richou en in het bijzonder Coteaux de l’Aubance. Daar maken ze van chenin blanc van oude stokken een wonderschone wijn met viefe zoetheid. Drieëntwintig jaar geleden proefden we daar dezelfde cuvee 1989, die was weggelegd door Pa Richou in enkele volstrekt nieuwe houten vaatjes. Mogen we die kopen? Ja, dat wel. Maar de wijn zou pas in december worden gebotteld. Enfin, zo gezegd, zo gedaan. En we tuften in december naar de Loire om onze flessen op te halen. Flessen uit het geboortejaar van onze dochter. Die we dus nu bij hoogtijdagen, bijzondere verjaardagen e.d. opnieuw weer drinken. Inmiddels is de 1997 vijftien jaar oud en… een beeldig plaatje. Neus met honing, volle Rubensiaanse smaak, prachtig mahonie kleur. Wanneer drink je die? Nou, vandaag bijvoorbeeld. Op zo’n kille decemberdag, buiten gaan zonder shawl en jas is vragen om problemen met een temperatuur rond het vriespunt. Binnen snij ik wat stengels bleekselderij om te dippen in filet americain. Ik snij zuurdesem roggebrood om die te beleggen met een vers aangesneden wildpaté. Ach wat… al dat calvinisme. Zo’n parel uit je kelder, die moet je op iedere dag kunnen genieten.

http://www.domainerichou.fr/

 

Amentos, Moscato di Cagliari 2008, Sardus Pater, Sardegna

In het brede spectrum van wijnen dat beschikbaar is, nemen de dessertwijnen een eigen plaats in. Door de jaren heen wisselen de voorkeuren van de consument. Soms ontstaat er een heuse hype, zoals indertijd met de zoete rosé (Mateus Rosé, Rosé d’Anjou), met sherry en de afgelopen jaren met prosecco. Zoete dessertwijn heeft bij mijn weten nooit zo’n glorieperiode gehad. Terwijl het de moeite waard is zo’n flesje in de koelkast te hebben staan. De wijn blijft een week of langer goed. Deze Sardijnse mocaatwijn ruikt naar abrikoos, is soepel en harmonieus. Lekker als glas om de eetlust op te wekken, bij een plakje paté, en ook lekker na de maaltijd. Wij dronken de wijn onder meer bij een plateau de fromages. Prima bij de blauwaderkaas. Ook lekker als je bij winterse omstandigheden thuis bent gekomen, gladheid, ijs en sneeuw achter je liggen, schoenen uit, lekker op de bank ploffen en dan… Klik HIER voor de technische specificaties.

Blandy’s Madeira 1940 Sercial

Madeira is de versterkte zoete wijn die genoemd is naar het eiland Madeira. We spreken van een versterkte wijn, omdat wijnalcohol is toegevoegd. De wijnbouw op Madeira stamt uit de 17e eeuw. Oorspronkelijk werd Madeira van vier druivensoorten gemaakt, waardoor vier Madeira soorten geproduceerd werden. De naam verwees naar de druivensoort die gebruikt werd. Sercial was een droge Madeira, Verdelho was een halfdroge, Bual was een halfzoete en de Malsey was een zoete Madeira. Nu worden de verschillende soorten Madeira meestal gemaakt van de Tinta Negra die met kleine hoeveelheden van de traditionele druiven op smaak wordt gebracht. Nu maken we een onderscheid naar de smaak: dry, medium dry, medium sweet en sweet. Madeira krijgt onder meer zijn karakter omdat de wijn in eikenhouten vaten van 480 liter bij 45 graden Celsius in hete loodsen wordt bewaard. Als de wijn na enkele maanden uit de loodsen komt, heeft hij de karakteristieke enigszins rokerige, gekaramelisseerde smaak. De traditionele wijnhuizen laten de Madeira vijf jaar lang op houten vaten rusten en verwarmen door de zon. De beste Madeira wijnen zijn “vintage”, dat wil zeggen: van één oogstjaar. Vintage is een kwaliteitskeurmerk. Om deze te verkrijgen moet de wijn van één druivenras zijn gemaakt en minstens 20 jaar in een vat gerijpt zijn. Een speciaal daartoe ingericht instituut, Instituto do Viho da Madeira, beoordeelt of de Madeira de naam “vintage” mag voeren. Madeira behoort tot de langst houdbare wijnen ter wereld. Toen ik voor het eerst een glas Madeira van 1900 had geproefd, dacht ik nóóit iets ouders te drinken. Maar wijnvriend Hans bracht een 1875 op tafel. Een ervaring om nooit te vergeten. Diezelfde Hans zet een Madeira 1940 in bij een proeverij. Een héél complexe neus met tonen van koffie, caramel, rozijnen, toffee, wierrookimpressie. Hans noemt de neus heftig. Ik ben ‘verkocht’ bij deze Madeira, mahoniekleur met lichtgroene rand, met zo’n heerlijk complexe neus, alleen het ruiken is al een genoegen. Ik ruik hier oude textielfabriek – een zweem daarvan ruik je nog als je door het Tilburgse museum de Pont loopt. Speculaaskruiden, amandel en marsepein. De smaak is prachtig droog. Een droom van een meditatiewijn

Vernaccia di Oristano 1971 “Antico Gregori” Contini, Sardegna

Van je wijnvrienden moet je het hebben. Wijnvriend Henk koopt in 1985 deze bijzondere fles van 100% vernaccia van het eiland Sardinië. Een topcuvee die alleen gemaakt wordt in de mooiste jaren. 1971 is dus zo’n jaar. Wat gebeurde er in dat jaar? De Nasdaq gaat van start. Net als de eerste abortuskliniek van Nederland. Ajax verslaat met 2-0 Panathinaikos en wint de Europacup. GVAV gaat Fc Groningen heten. Het geboortejaar van Máxima Zorreguieta. En Annie MG Schmidt brengt een nieuw boek uit: Pluk van de Petteflet. Deze vernaccia ondergaat een minimale rijping van… minimaal tien jaar op kastanjehouten vaten. Henk zal hebben gedacht: wat de wijnmaker kan, de wijn met geduld wegleggen om te rijpen, dat doe ik ook. Hij koesterde deze fles 27 jaar in de kelder. De kurk gaat – niet zonder moeite, hij verbrokkelt – na 41 jaar uit de fles. Om te genieten met wijnvrienden. We zien in het glas een mahoniehouten kleur. De neus heeft vaag iets weg van sherry; de wijn is gemaakt op soortgelijke wijze, met het solera-systeem. In de neus herken ik caramel en amandel. De smaak is verrassend droog, een meditatiewijn.

http://www.vinicontini.it/aboutus.html

Yves Cuilleron Syrah Rosé ‘Sybel’ 2007, vin de pays

Het is een fijn gevoel. Je krijgt een wijnkaart. En daar staan nauwelijks tot geen geheimen op. Ik kan  me het tegenovergestelde gevoel zó goed voorstellen: alles op de kaart is abacadabra. Zeker als de wijnkaart alleen namen en prijzen (zonder beschrijving) bevat. Dan is de vlucht naar een huiswijntje of juist een wijnarrangement vooral een opluchting. Zelf kan ik juist enorm genieten van het beoordelen van een wijnkaart: maakt de restaurateur klassieke keuzes of juist innovatief? Is de kaart compact of een kleine bijbel? Zijn de jaargangen recent of gerijpt? Hebben ze een goed assortiment halve flesjes?

We gaan een hapje uit eten op vrijdagavond. Zijn allebei moe. En dan hebben we behoefte aan eenvoud, langzaam het weekend in glijden. We kiezen voor een wildpaté vooraf en daarna kiest de een een visgerecht met bearnaisesaus en de ander konijn met aardappelpuree, zuurkool en jus. De keuze valt voor de wijn op één fles die de hele maaltijd moet begeleiden: rosé ligt voor de hand, maar staat mij meestal tegen. Dat verandert als ik de naam Yves Cuilleron zie. Uitstekende wijnboer. De wijn smaakt zoals we die wensen: een vleug van kruidigheid, niet zo veel fruit meer (vijf jaar oude rosé, die flessen moeten op) maar wel een prettige rondeur en best wel power. Lekker gekoeld is het echt een pretentieloze disgenoot, voor ons de ideale vrijdagavondwijn. Na het hoofdgerecht hebben we ieder nog een half glas, dat het prima doet bij kaas toe.

Yves Cuilleron bewerkt in de Rhone maar liefst 56 hectare wijngaarden. Het meest beroemd is hij door de Condrieu (7 hectare), de meeste kans om een fles van hem te treffen heb je met Saint Joseph (15 hectare rood en 6 hectare wit) en Vin de France (15 hectare). Jaarlijks verstouwt Cave Yves Cuilleron maar liefst 300.000 flessen. Cuilleron maakt maar één rosé van syrah: deze wijn heeft de naam Sybel. Dat is geen naam van een wijngaard of lieu-dit, maar staat gewoon voor aardige/goede syrah. De wijngaarden hebben graniet en alluviale grond, dat is los  materiaal dat ooit door een rivier is afgezet. Cuilleron gebruikt nauwelijks insecticiden of pesticiden, het aantal behandelingen is beperkt en afhankelijk van het weer. De wijngaarden worden bewerkt met heel weinig mest, met biologische principes. Hij past een groene oogst toe, voor een betere rijping van de resterende wijntrossen. De druiven worden met de hand geoogst. Alcoholische en malolactische gisting in roestvrij stalen vaten met temperatuurregeling met inheemse gisten. Daarna rijpt de wijn zes maanden in kuipen en vaten.

http://www.cuilleron.com/index.htm

 

Moscatel Guardia, Málaga, Bodegas Antigua Casa de Guardia

Wisseling van de zomertijd naar de wintertijd. Herfstregens. En dus vele kilometers lange files op de wegen. Straffe wind. Regenkou. Vroeg donker. Is het gek dat mensen een herfstdepressie krijgen? Dacht het niet. Dus die moeten we bestrijden. Met een knapperend haardvuur. Met lekker warme chocolademelk. Met een dik boek. Met het in ere houden van tradities. Zoals vandaag op Sint Hubertus… ik heb vanmorgen mijn gewijde Sint Hubertus broodje bij het ontbijt genuttigd en ben dus weer een jaar beschermd tegen de hondsdolheid. Er zijn van die wijnen die goed passen bij een jaargetijde; voor mij past Moscatel uit Málaga heel goed bij dit jaargetijde. Gemaakt van Moscatel de Alejandría (85%) y Pedro Jiménez (15%). De wijn heeft 2 jaar gerijpt op vaten van Amerikaans eiken. In de neus een expressie van vijgen en pruimen, in de mond het ultieme gevoel van krentjes. Tikje vettige wijn van ingedroogde druiven waardoor het suikergehalte geconcentreerder is. Fris en elegant. Het is helemaal niet verkeerd een flesje Málaga in de koelkast te zetten.

www.casadeguardia.com

In Nederland verkrijgbaar bij www.spaansewinkel.nl

Fitz-Ritter 2002 Rüdesheimer Cabernet Dorsa

Om maar met de deur in huis te vallen: deze wijn uit de Pfalz staat in de top 3 van de allermooiste Duitse rode wijn die ik ooit dronk. Vrij donkere kleur met nauwelijks evolutie. En de wijn is toch al tien jaar oud. Zo’n overheerlijke adelijke en rijke neus met cederhout, kruiden en laurier. Ruik je dit blind, dan is Duitsland  wel het laatste waar je aan denkt.  Volronde aandronk met sap, kersensap. Nog een duidelijke <bite>, tannines. Dit is een strenge wijn – and I love it. N. zegt dat de wijn al een ‘vriendje’ is, haar manier om aan te geven dat ze de wijn waardeert en dat er zachte souplesse en rondeur aanwezig is. Toch vind ik het een pittig glas. En gewoon extreem lekker. De wijn blijft bovendien lang hangen, zo’n afdronk is altijd een prima teken. Prima druif, die cabernet dorsa...

Quarz 2010, Cantina Terlan, Trento Alto Adige

Wijn  gemaakt van sauvignon, opbrengst 42 hl/ha. Met de hand geoogst, druiven geselecteerd, daarna zijn de druiventrossen als geheel geperst, de fermentatie vindt plaats onder temperatuur-gecontroleerde omstandigheden. De helft van de wijn is gelagerd op roestvrijstaal, de helft heeft negen maanden op houten fusten gerijpt. Uiteindelijk is een blend gemaakt in mei, om de wijn in augustus 2009 op fles te brengen. “Dit is de mooiste witte wijn uit Italië”, zegt Bertram van Zwol resoluut. En terwijl ik de fles al in mijn hand heb, gaat de kurkentrekker in de hals en de kurk eruit. Proeven! En ja hoor: die karakteristieke neus van sauvignon, zeer expressief, een neus van brandnetel en kruisbes. Elegante finesse. Sap, van dat sap waardoor ik meteen een nieuwe slok wil drinken, en dat noem ik hap sap! Zou blind geproefd zó voor een Pouilly Fumé kunnen doorgaan – een hele goede dan. Ik neem meteen nog een flesje als Bertram aangeeft dat de wijn kan rijpen. “Ik dronk 1995 onlangs en die was springlevend.” Kijk, daar hou ik van. 

Wijn gekocht bij Henri Bloems Vinotheek, Breda

Website van het domein: http://www.cantina-terlano.com/en/

 

Terre di San Leonardo 2007, Vignetti delle Dolomiti igt, Marchese Carlo Guerrieri Gonzaga

Heb je ook flesjes van curieuze druiven?, vraag ik. Ehhm, nee, eigenlijk alleen van bekende druiven. Maar probeer dit eens, dit is een curieuze herkomst: vignetti delle dolomiti. Deze wijn is gemaakt van een Bordeaux blend van druiven, zegt de wijnhandelaar. Zo gezegd, zo gedaan. En ik drink deze wijn aan het begin van een lang weekend, bij een gegrilld eendeborstfilet  en zuurkoolstampotje. De wijn toont zich ‘een vriendje’ zoals mijn Lief dat noemt. Soepel, harmonieus, prettig, goed doordrinkbaar. Neus met een vleug laurier en wat pruimen. Dit is een lekker glas, nu vijf jaar oud, een plezierwijn. De wijn heeft gerijpt op grote fusten van slavonisch eikenhout (80% van de druiven, 18 maanden) en het resterende deel op kleine fusten van Frans eikenhout (6 maanden). Dat hout is werkelijk perfect gedoseerd en stoort geen millimeter. Het doet mij terugdenken aan mijn eerste eigen proeverij – eenentwintig jaar terug – bij de wijnsociëteit. Ik had toen een Italiaanse wijn van een Bordeaux blend naast een Bordeaux gezet. En verhip… die rode wijn werd feilloos gedetermineerd: klassieke druiven maar dan uit Italië. Het maakte dat ik met ontzag naar de proevers in het gezelschap opkeek.

Amigne 2010, Collection Chandra Kurt, Wallis, Zwitserland

Chandra Kurt. Misschien nooit van gehoord? Toch is ze niet zomaar iemand. Ze is een Zwitserse oenoloog, dochter van een hoogleraar en geboren in Sri Lanka. De kenners weten haar te waarderen, want ze maakt deel uit van de redactieteams van Hugh Johnson’s Pocket Wine Book, Tom Stevenson’s Wine Report en Stuart Pigott’s Wein spricht Deutsch. We hebben hier een fles die is geselecteerd door Chandra Kurt van een druif waarvan maar een luttele 40 hectares ter wereld zijn aangeplant. In Zwitserland. Wijnvriend Hans Lodewijkx zette deze bijzondere fles in bij een wijnproeverij met alleen maar autochtone druiven. Het type proeverij waar de echte liefhebber zijn vingers bij aflikt. De wijn heeft maar liefst 15 procent alcohol maar dat stoort niet. In de complexe neus is van alles te ontdekken:  amandelen, stallucht, enige kruidigheid. Ik ruik ook wat ei, zuivel en hazelnoten. Het goede concentraat komt tot uitdrukking in een sappige, prettige wijn met goede zuren en een bittertje. Voor mij een sierraad aan tafel. Echt iets waarmee je wijnvrienden die op bezoek komen kunt verrassen.

Gran Condesa deToro 1991 Crianza del Onóloge Ramón Ramos Sánchez

 

Als wijn kan rijpen, dan drinken we die nogal eens te vroeg. Is mijn overtuiging. Deze Spaanse wijn van 100% Tinta de Toro is een mooi bewijs. Na eenentwintig jaar heeft de neus zich prachtig ontwikkeld met tonen van drop, kreupelhout, ceder, chocolade en drop. Wow, dit ruikt echt lekker – zonder overweldigend te zijn. De smaak is sensueel zacht en (eerlijk is eerlijk) nu wel zó uitgerijpt dat de wijn op moet. De neus is een feestje. Ik herinner me dat de wijn nogal hard en ontoegeeflijk was nadat ik die gekocht had. Maar tien jaartjes extra flesrust.. ha, dat doet de wijn goed.

Benanti Pietramarina 2003, Carricante, Etna, Italië

De overgrote plas witte wijn drinken we jong. Een klein deel kan rijpen. Zoals deze wijn van vulkanische grond, goudkleurig – gemaakt van de carricante druif.  Jancis Robinson maakt niet veel woorden vuil aan de beschrijving van deze druif: zesty Eastern Sicilian. Daar moeten we het mee doen. Mijn vertaalprogramma ‘pakt’ het woord zesty niet. Maar de Oxford Advanced Learners Dictionary biedt uitkomst. Zest staat voor1 great interest or pleasure en 2 pleasing or stimulating quality of flavor. Plezierige Oost-Siciliaan, dus. Is dat zo? De wijnstokken staan in de buurt van de Etna vulkaan. We gaan het proeven. Mijn medeproevers ruiken mandarijn, honing, boenwas, een oude champagneneus, rijpe appels en cider. Dat stemt overeen met mijn aantekeningen: een neusje van edik (een verfijnde azijn) met bloemen en roomboterbabbelaars. De smaak is tamelijk hoog in de bitters, in de smaak sherrytonen, amandel en champignons. Uiterst interessant glas – wel een echt liefhebbersglas. Om eens lekker bij te converseren.

Château Saransot-Dupre 2009 Bordeaux

Met een wijnhandelaar bespreek je zwaarwegende vraagstukken. Wat je wel en niet oplegt bijvoorbeeld. Witte Bordeaux – droge – is een hiaat in mijn kelder. Dat kan zo maar gebeuren. Het is David die mij attendeerde op Pessac Leognan – en hoe jammer het is als je dat níet in de kelder oplegt. Wijnhandelaar Wim trok deze fles uit het rek, nadat hij mijn verhaal over de ontbrekende witte Bordeaux hoorde. Probeer deze eens, een witte wijn uit Listrac. Dat is best curieus, want Listrac is rode-wijn-land, zoals de hele Medoc. Oenoloog Yves Raymond is de derde generatie van de familie Raymond. Volgens Wim doet de witte Saransot-Dupre niet onder voor andere witte wijnen uit de Medoc, zoals Blanc de Lynch Bages en Blanc de Chasse Spleen. Gemaakt van 60% Sémillon (oude wijnstokken) en 40% Sauvignon Blanc en een lagering van 9 maanden op nieuwe en jonge eikenhouten vaten. De wijn heeft heel verfijnde citrustonen en fraai vanille. Het is een genot deze uitgebalanceerde wijn te drinken.

Lalinda 2009, Colli Orientali del Friuli, La Tunella

Ik zag de druif Malvasia staan bij deze fles en dacht terug aan de mooie Malvasia die ik ooit dronk in het fraaie wijnrestaurant Cul de Sac in Rome. Die wijn kwam uit Lazio en maakte diepe indruk op me. Dus fluks deze fles (deze komt uit Friuli) meegenomen om eens te kijken of die ervaring herhaalbaar is. Deze speciale cuvee is gemaakt van 70% malvasia druiven en 30% ribolla gialla, een druif waar ik nog nooit van heb gehoord.  De fles is zwaar, een soort champagnefles. De wijn is op grote fusten gelagerd van Slavonisch eikenhout. We drinken deze wijn onder andere bij een antipasti van paprika met kappertjes en als hoofdgerecht in roomboter gebakken roodbaarsfilet, aardappeltjes en salade. De wijn is volstrekt volmaakt. Zo’n wijn waaraan alles klopt. Elegant en met mooie zuren. Het is een wijn die uitermate harmonieus is. Doet me helemaal niet terugdenken aan die Malvasia in Rome, maar wat boeit dat? Als de malvasiadruif rijp is geoogst en met een mooi concentraat, dan is het absoluut een fijne droomwijn.

Websiste van het domein: http://www.latunella.it/  Nederlandse importeur: www.siletti.nl

Mas Amiel Vintage 2004, Maury

Avontuur zit in een klein hoekje. En er zijn talloze manieren om je leven een avontuurlijk vleugje te geven. Bijvoorbeeld met een chocoladeproeverij na het diner. Zo gezegd, zo gedaan. We nemen twee stukjes Valrhona Grand Cru chocolade (die komt uit de Rhône, bij Tain l’Hermitage), een met 85% cacao Albinao geheten, een met 65% cacao die Guanaja heet en Lindt chocolade uit Zwitserland, een 70% cacao variant met wat amandel erin verwerkt. Bij gerechten met chocolade of chocolade zonder meer kun je beter niet experimenteren met de wijn, maar een ‘klassieke combinatie’ maken. Er zijn ten minste drie wijnen die uitstekend combineren: Banyuls, Pedro Ximenez sherry of Maury. Mas Amiel is een toonaangevende producent van Maury in Roussillon. De vin doux naturel wordt gemaakt van grenache noir, in het productieproces wordt alcohol toegevoegd. De wijn  is harmonieus en elegant, bij chocolade komt een vrij prominente en aangename framboos-toon los. Echt genieten. Welke chocolade de lekkerste was? De Lindt combineerde het mooist met de Maury. Guanaja kwam daarna en de Albinao chocolade vind ik te heftig. Die heeft overigens ook voordelen, want je nuttigt daarvan niet veel. En het past dus heel goed in een afgewogen eetpatroon of dieet (altijd het glas halfvol zien). Die Lindt chocolade is zó lekker dat je moeiteloos een tablet opeet. En dus nog een glas Maury erbij.

Maitre chocolatier Lindt heeft eigen winkels in Nederland in Lelystad, Utrecht en Scheveningen, klik hier voor de website. Mas Amiel heeft een hele mooie en complete website, klik hier.

Meer lezen over Mas Amiel?  Lees het profiel op de onvolprezen Winedoctor. http://www.thewinedoctor.com/roussillon/masamiel.shtml

Monte Tondo Recioto di Soave 2009

Onze dochter heeft een belangrijke auditie gehaald. Dat vindt ze zelf heel spannend, en dat is het ook. Wij hebben er alle vertrouwen in dat haar talent tot uiting komt, maar het moet tijdens zo’n auditie op dát moment gebeuren. Alle reden dus om iets feestelijks te drinken. We openen een curieuze fles, ik heb nooit eerder Recioto di Soave gedronken. De wijn is gemaakt van 100% Garganega druiven die midden september met de hand zijn geoogst. In zogenaamde ‘fruttai’ kamers die speciaal worden geventileerd worden de druiven iets uitgedroogd. Daarna wordt er een mousserende wijn van gemaakt volgens de Charmat methode. De wijn is bijzonder delicaat. Opmerkelijk goudkleurige tint in het glas. Ik ruik en proef perzik, uiterst harmonieuze wijn met aangenaam zoetje, zo’n zoetje dat deze Spumante ‘yummie!’ maakt. De productiewijze maakt dat zo’n Spumante nog best aan de prijs is – maar het is een echte plezierwijn die zijn geld dubbel en dwars waard is. Het domein ligt ten oosten van Verona.

Website van het domein: http://www.montetondo.it/

Brunello di Montalcino 2006 Torre Terza

Desgevraagd geef ik sommelier Bas beleefd aan dat ik de wijnkaart best graag wil zien, maar mij heb voorgenomen mij  geheel te verlaten op zijn deskundigheid. Da’s minstens zo spannend. We proeven twee bepaald curieuze flesjes naast twee moderne klassieken. Het adembenemend mooie voorgerecht van gemarineerde sardientjes (het is sardientjestijd!) met bereidingen van tomaat en paprika krijgen we vergezeld van een delicate Bourgogne: Domaine  Dupont-Fahn Auxey-Duresses Cuvee Rose 2010.

We zien een ongewoon lichte oranje tint in het glas, die doet denken aan Blancs de Noir. Aangename fraicheur en prettige kracht, zoals een balletdanseres. De kleur kreeg de wijn doordat de pinot noir schillen zes uur bij het most verbleven. Bij een strokalf met eekhoorntjesbrood  komt de moderne klassieker die een glimlach op het gezicht tovert: Torre Terza Brunello di Montalcino 2006. Prachtige sangiovese wijn uit Toscane met uitstekende balans, een adellijke neus en dito smaak. De andere klassieker is een Pedro Ximenez sherry van Romate, een heel fijn sherryhuis, maar een cuvee die ik nog niet kende – Cardenal Cisneros. Een droom van een dessertwijn, volstrekt prachtige balans en uiterst geconcentreerd. Bij een dessert van zomervruchten met witte chocolade schenkt de sommelier uit een fles met een knaloranje etiket: Michele Taliano Birbet. Het is een viefe, ranke, opwekkende licht mousserende dessertwijn met 5,5% alcohol afkomstig uit Piemonte. Als ik het goed heb begrepen is de wijn gemaakt op de wijze van Moscato d’Asti. Het etiket vermeldt: Mosto d’Uva Parzialmente Fermentato. Zeer curieus en mede daarom heel leuk om te proeven. We kunnen heel tevreden Maitre Paul van de Bunt bedanken met een handdruk. Hij is een magiër. Daarna verpozen we nog even in de in Ubachsberg gelegen wijngaard De Fromberg. Maar daarover een volgende keer meer.

Website Restaurant De Leuf: www.deleuf.nl

 

La Castagnola 2006 Dolcetto d’Ovada, Castello di Tagliolo

Soms weet je het niet. En dat is niet erg. Je hoeft niet altijd verklaringen te kennen.  Ik stel vast dat schrijvers en journalisten vaak liefhebber zijn van geestrijk vocht. Waarom dat weet ik niet… Op een vrijdagmiddag wissel ik in de patio-tuin uitvoerig van gedachten met ghostwriter Martin. Die liet via twitter weten op vakantie te genieten van de wijnen van Piëmonte.  Ja… toen kon ik niet nalaten nog wat tips te twitteren. En zo raken we in gesprek over schrijven. Ghostwriters maken onder meer speeches. Voor wethouders, burgemeesters, Chief Executive Officers. Dat gaat natuurlijk een stuk beter na een goed glas. We wisselen dus ook van gedachten over wijn. Over Dolcetto. Een soepele wijn die je snel drinkt, zeg ik. Daarmee sla ik de plank echter compleet mis, als we naar deze Dolcetto d’Ovada kijken.

De Dolcetto druif is een gewaardeerde druif in het wijngebied Piëmonte. De druif komt oorspronkelijk uit Acqui en Ovada, vanuit deze twee plaatsen heeft zij zich verspreid over heel Piëmonte. De Dolcetto is een druif die met goede opbrengst en die vroeg rijp is. Hierdoor is ze minder vatbaar voor schimmels en kan ze ook groeien op plekken waar de laat rijpende Nebbiolo het niet goed doet. Deze wijn heeft rijpingspotentieel. Direct uit de fles geschonken trekt de mond nog samen. Geen allemansvriend die je opentrekt en eventjes wegdrinkt met vrienden. Ik besluit dus de wijn in de karaf te schenken. De wijn moet nog wat getemd worden en enkele uren in de karaf doen dan wonderen. Deze cuvee van Castello di Tagliolo  - een pracht kasteel, zie website – is gemaakt nadat in juli de helft van de druiven is weggeknipt, de zogenaamde groene oogst. Daardoor is het concentraat van de overgebleven druiven erg mooi. De inweking van de druiven duurde tussen de tien en vijftien dagen, waarna het sap is overgestoken op Franse barriques. Twaalf maanden mag de wijn rusten in die vaten. Hoe proeft de wijn na het decanteren? De kleur is diep robijnrood met een vage bruine rand. Je steekt je neus in het glas en denkt: aaah, mooi! Mineraliteit, potloodslijpsel en vooral veel morelkers. Ook ruik ik mooie pijptabak en vanille. De wijn komt fluwelig de mond binnen, goed geconcentreerd en veel souplesse. Heerlijk glas, direct aansprekend. Zeg maar het mooie meisje dat langsloopt en waar je meteen naar wilt fluiten. Het hout is fors aanwezig, dat maakt de wijn uiterst geschikt om bij te eten. Wel zou ik het hout typeren als wat boers in de wijn aanwezig (je hebt ook van die adellijke houtttonen). We drinken de wijn bij een stamppotje van paksoi en aardappelen, en een gebakken fazantfilet. Combineert goed. Bij een staartje wijn snoepen we nog wat Oude Goudse en Belegen Nederlandse Geitenkaas.

Website wijndomein:  http://www.castelloditagliolo.com/castelloditagliolo/

 

Torcolato 2005 Maculan, Breganze

Lief gaat naar een hartsvriendin, ze komt laat thuis, want de dames gaan uit eten. Ze kiezen voor een top-Italiaan. We schrijven 1990. Den Haag. Ze gaan eten bij restaurant Da Roberto aan het Noordeinde. Ik weet dat zo goed omdat Roberto zijn boek Koken als Roberto met datum voorin heeft gesigneerd (Per una Bel Bronze, ja ja laat dat maar aan Italianen over). Ik ben helemaal verknocht aan de basisrecepten uit dit boek, zoals tomatensaus en coulis.  Maar goed, in dat boek staat een dessert met als advies: Torcolato. Toen ik indertijd bij een slijter nietsvermoedend een flesje Torcolato wilde kopen, kreeg ik de deksel op mijn neus. Nee, dat heb ik niet. De slijter (een vrouwelijke vinoloog) pakte er een handboek bij. Ze keek mij nog eens goed aan. “Nou, nou, dat is een bijzondere wijn”, zei de vinoloog.  Aan haar gezicht zag ik dat ik in haar achting steeg.  Maar… niet leverbaar. Hoe gaat dat daarna?  Je vraagt nog eens links en rechts, Torcolato bleek zelfs bij de Italiaanse groothandel waar ik graag kom niet leverbaar en… Torcolato verdween uit mijn belangstelling.  Toen ik onlangs bij Henri Bloems in Tilburg enkele flessen Chablis kocht en naar de kassa liep, zag ik een vak met halve flesjes  Torcolato. Bloems’ Marcel Kattestaart is gespecialiseerd in Italiaanse wijnen. En hoppa, natuurlijk steek ik mijn arm uit om zo’n halfje mee te nemen. Er staat een mooi verhaal over de ontstaansgeschiedenis van deze   geheime Italiaanse zoete witte wijn in de New York Times (klik HIER). De wijn is gemaakt van garganega druiven (waar ook Soave van wordt gemaakt), vespaiolo en tocai friulano. Torcolato ontleent zijn naam aan strengen in elkaar gedraaide druiven die te drogen worden gehangen. Hoe proeft die Torcolato nou? Deze zeven jaar oude wijn heeft een kleur van cognac, mahonie met een goudgloed. De wijn walsend in het glas, zie ik een vette wijn, stevige viscositeit. Het bouquet van de wijn is heel breed: lavendelhoning, marsepein en Turks Fruit. Voluptueuze en Rubensiaans rijke smaak. Met een abrikozen-pittige nasmaak. Een meditatiewijn. Of jaloersmakend aperitief. Pracht dessertwijn. Lief maakte er niet Roberto’s Tiramisu bij, maar gecarameliseerde aardbeien met vanilleschuim/room uit de oven.

Palari Faro 2005, Azienda Agricola Palari

De Nederlander Kees van Leeuwen is hoogleraar aan de universiteit van Bordeaux. Ik bewonder zijn heldere artikelen in Perswijn. En ik vind het adembenemend dat tegenwoordig álles wordt onderzocht: de samenstelling van de grond van verschillende wijngaardpercelen, het gedrag van de druivenvariëteiten, de menselijke handelingen in de wijngaard én in de kelder. Zeker is dat er vroeger – niet gehinderd door kennis – anders wijn werd gemaakt: hoppa, alle druiven bij elkaar en kijken waar we uitkomen… In deze Siciliaanse wijn uit San Stefano Briga di Messina zijn onder meer nerello, cappuccio, nocera , acitana, tignolino, galatena en calabrese verwerkt. Om met je tong over te struikelen. En ook verduveld lastig te onthouden. Proefnotitie: duidelijk tuilé-kleurig, dakpannenbruin, doorzichtige kleur. Krachtige en rijke neus met morellen, mineralen, vuursteen en leer. Rijpe pruimen. De wijn was vier uur vooraf gedecanteerd: volronde smaak met boerse kracht. Je ziet hier een bodybuilder die aan het hooien is. Véél wijn in de mond. Sappig. Brengt bij kwakkelig weer de zon meteen weer in het glas. Ontzettend aardig glas wijn, maar het is géén allemansvriend, deze stoere Siciliaan. ’s Morgens zag ik mooie verse zeeduivel en die liet ik niet liggen. We hebben de wijn gedronken bij in (deze) rode wijn bereide zeeduivel, Lotte a la Bourguignonne. Met gestoofde kastanjechampignons en kleine uitjes. Verrukkelijk.

Clairette Domaine de Dimanche, vin de France, Emile Hérédia, Aspiran

We kennen de aangename bubbeltjeswijn, Clairette de Die, uit de Drôme. Maar deze Clairette, zó verwerkt tot stille witte wijn, heeft weliswaar historie maar komt tegenwoordig nauwelijks meer voor.  Emile Hérédia maakt wijn op natuurlijke wijze en dit glas is echt even wennen. Er is wat restsuiker, waardoor ik meteen dacht: die wijn combineert mooi met een van onze favoriete gerechten, depittige Kung Pao kip met nootjes. Dat viel toch een beetje tegen, want een riesling (type lieblig) past er nog beter bij. De wijn is lekker als aperitief. Goudkleurig met oranje zweem. Neus met lavendelhoning, getoast brood, marsepein en een perzik impressie. Heel onorthodox glas wijn met rondeur en een Sauternes-achtige concentratie, heel vol, veel smaakcomponenten. De wijn is op het randje van log, maar blijft aan de goede kant.  In de afdronk amandelen en weer die marsepein impressie. De wijn komt erg goed tot zijn recht bij eenvoudige, lekkere kleine tomaatjes (type tasty tom) opengesneden en daarin een klein stukje geitenkaas, in mijn geval Italiaanse capretta.

Donna Marina 2007, igt rosso vigneti delle dolomitti, Casata Monfort

Zo’n 170 kilometer onder Innsbruck in Oostenrijk en 110 kilometer noordelijker dan Verona ligt Lavis, in Trentino Alto Adige. In het dorp kijk je naar alle kanten tegen bergwanden, soms uiterst grillig en rauw. Het huis maakt wijn van verschillende druiven, zoals chardonnay, pinot grigio, traminer, müller thurgau en de lokale marzemino en teroldego rotaliano. Ik heb verschillende flessen met veel genoegen gedronken. Bij de importeur valt mijn oog op een fles waarin een ongewone combinatie van druiven samengaat: cabernet, merlot en pinot nero. Dus fluks zo’n flesje meegenomen. Beste vriend komt op de barbecue en dat is een mooie gelegenheid om deze wijn te openen. Deze wijn uit de Dolomieten kreeg 12 maanden houtrijping op kleine barriques van Frans eikenhout. De wat mysterieuze dame die in pasteltint op het etiket staat zou voor een voorouder door kunnen gaan, of een Madonna Maria, maar het is een foto van de wijnmaker Marina Mariani die de wijn componeerde en is overleden. De wijn neemt de liefhebber meteen in met een héél voorname neus met veel vanille en rijkdom. Daarna komen werkelijk tal van expressies, de een nog mooier dan de andere, nu na vijf jaar flesrijping: ik ruik morelkersen en pruimen, maar later ook tabak en leer. Vijgen als de wijn wat langer in het glas verblijft. De smaak heeft een mooie fluweeltoets, het is een verfijnd glas wijn, een feestje om te proeven. De wijnmaker beschrijft dat de druiven groeien op de heuvels rond Trento en Cirè di Pergine. Cabernet en merlot komt van Casteller wijngaarden, een heuvel bij Trento die gericht is op het zuiden en geschikt voor deze Bordeaux druiven. De pinot nero geeft de wijn zijn elegantie, aldus de wijnmaker. De druiven worden apart opgevoed op hout en later dus gemengd. Cabernet 68%, merlot 21% en pinot nero 11%. Fijne ontdekking, deze Dolomietenwijn.

Apostelhoeve 2010 Cuvee XII, Louwberg Maastricht

In 1970 ging de fruitteler Hugo Hulst ook druiven verbouwen om er wijn van te maken. Een pionier. Ik was een jaar of zestien toen ik met beste vriend en zijn ouders naar Apostelhoeve ging om eens te kijken hóe dat ging, wijnmaken in Nederland. Er ligt nog altijd een stoffige fles Apostelhoeve 1974 in de kelder, een Müller Thurgau, een curiosum. De etiketten zijn chic, zilverkleurig, ongewijzigd. Later bezocht ik het domein opnieuw, maar dat maakte minder indruk dan die eerste keer. Deze cuvee is een mix van druiven. Gemaakt door de zoon. Aangename aperitiefwijn zonder heel kenmerkende karakteristieken: lichte kleur, in de neus peer en citrus, een zweem van passiefruit. Een deksels leuke wijn om bezoek mee te verrassen. Deze wijn werd gedronken als aperitief, bij in bacon gerolde gedroogde pruimen die we even op de grill legden. Een ‘marriage’ met een hapje uit de Dordogne.

Château Branaire Ducru 2001, Saint Julien

Een wijndrinker heeft ijkpunten nodig. Ieder mens heeft die nodig, goed beschouwd. De fameuze Grand Cru Classés uit Bordeaux vormen voor veel wijnminnaars zo’n ijkpunt. In een wijntijdschrift lees ik een artikel over de vraag: wat zou je drinken als je je leven lang nog maar één wijn mag drinken? Verschillende wijnschrijvers en vinologen geven daarop als antwoord: Saint Julien. Deze appellatie staat bekend als het summum van verfijning in dat grote gebied Haut Medoc waar de wereldberoemde wijnen uit Bordeaux vandaan komen. Château Branaire Ducru 2001 is een wijn met een ontwikkelde kleur, doorzichtig. De neus heeft na elf jaar nog veel zomerfruit en vanille. Wat kreupelhout ook. De smaak is volmaakt evenwichtig, een wijn met nog spel. Nu volledig op dronk. We genieten van deze fles bij lamsvinken met capucijners (recept staat op deze website). Dat gerecht kun je maar kort eten in ons land. Het is een gerecht dat uitermate geschikt is om de állermooiste wijnen bij open te trekken.

Culraithin Private Reserve 2005, Paarl Zuid Afrika Kerr Family

Het kan verkeren. Hóe je van een wijn geniet, is ook sterk afhankelijk van de plaats waar je drinkt, het weer (jawel) en jouw persoonlijk humeur. En wat ook opmerkelijk is: dit is een onvoorspelbare factor bij het wijndrinken. Neem nou deze fles: Culraithin Private Reserve 2005, gebotteld voor importeur Udo Göebel. Ik kocht zes flessen na een Zuid Afrikaanse proeverij bij de Brabantse Wijnsocieteit. Misschien was dit wel de fles die het meest doet denken aan de klassieke Franse wijnen. De Zuid Afrikaan is gemaakt van 60% cabernet sauvignon, 23% merlot, 13% cabernet franc en 4% petit verdot. 24 maanden gerijpt in Frans eiken. Ik vond de wijn indertijd wat ontoegankelijk maar veelbelovend. Vorig jaar (juni 2011) dronk ik met veel plezier een fles, die zich toen al veel ‘opener’ toonde. Lichte evolutie aan de rand van een verder zwaar donker gekleurde wijn. Expressieve neus waar veel plezier aan te beleven valt: mijn eerste indruk was chocolade. Daarna ook kersen (Mon Cherie), licht kruidig met wat laurier impressie. Warme neus. De kersen komen terug in de aandronk, de smaak heeft rondeur en sap en toch ook nog flink wat tannine (ik hou van gerijpte wijnen). Heel evenwichtig en sappig glas, de krachtige wijn partner-de goed met een Ierse Rib Eye op de barbecue. Deze week trok ik opnieuw een fles open van de wijn – en zie: het werkte niet. De wijn zou zich inmiddels al weer wat mooier moeten hebben ontwikkeld, maar ik vond de wijn nu eendimensionaal en teveel hout-gedomineerd. Nou ja, kan gebeuren, denk je dan. Kurk op de fles en morgen nog eens proberen. En verduveld: dezelfde ervaring. Omdat ik mij die mooie fles van vorig jaar herinnerde blijf ik met zo’n proefervaring toch wat sipjes achter. Wijn is om van te genieten, niet om over te peinzen waarom die niet tot zijn recht komt. Er is dan ook een klein stemmetje in mijn onderbewustzijn die zegt: zie-je-wel-je-moet-geen-Zuid-Afrikanen-in-de-kelder-leggen. Aaaah, rotstemmetje! Ik gun die Culraithin revanche.

Schloss Wackerbarth 2009, Qualitätswein b. A., Bacchus, Sachsen

In Sachsen, vlak bij Dresden, ligt Schloss Wackerbarth. Vanuit Amsterdam vergt het een dag reizen naar het Oosten om hier te komen (750 kilometer), vlak bij zowel de Poolse als Tsjechische grens. Deze droge wijn komt uit Radebeul, een domein met wijngaarden op terrassen. Het domein herbergt sinds de heropening in 2002 ook een ‘’Weinakademie’’ waar de geïnteresseerde leek opleidingen kan volgen. De wijn van de druif Bacchus noemt het domein zelf ook een rariteit. De Bacchus is een kruising van Sylvaner, Riesling en Muller Thurgau. De druif is gecreërd door Peter Morio in 1933 in de Pfalz, in 1972 volgde de erkenning van de druif als edele variëteit. Hoewel de druif – genoemd naar de Romeinse god van de wijn- gemakkelijk is in de teelt en vrij productief, neemt de belangstelling voor de druif af. Ik kreeg deze fles van wijnvriend Kees, die de wijn van een aanbeveling voorzag. Kees heeft helemaal gelijk. De neus is verfijnd met mooie citrus en grapefruit tonen. Best wel expressief die neus en een viefe, lenige smaak. De wijn lag al enkele dagen in de koelkast toen we op het idee kwamen om die te combineren met enkele garnalenkroketjes. Fijne combinatie.

Website van het domein:

http://www.schloss-wackerbarth.de/deutsch/erlebnisweingut/

Clos Ste Magdelaine 2010 Cassis

In de Provence bestaan verschillende kleine gebieden met een eigen herkomstbenaming, zoals Bandol, Palette en Cassis. Al deze wijnen zijn zeer de moeite waard. Cassis kreeg de eigen herkomstbenaming in 1936. Er is nu zo’n 200 hectare wijngaarden met deze benaming.  Voor witte wijn zijn de druivensoorten marsanne, ugni blanc, clairette en bourboulenc  in gebruik. Dit domein ligt fraai beschut tussen de rotspartijen.  De bewerking van de wijngaarden is zo natuurlijk mogelijk. We drinken deze wijn in een restaurant waarbij we twee volkomen verschillende menukeuzes maken. En zo combineert deze wijn met de voorgerechten oesters en charcuterie en de hoofdgerechten gnocchi met geitenkaas en biet alsmede een kuiken van de grill. En zie… de wijn toont zich een prima disgenoot zonder nukken. De geur heeft tonen van acacia bloesem en vers gemaaid gras, een frisse neus. De smaak heeft geen opmerkelijke karakteristieken: frisse zuren en prettige rondeur.

Website van het domein: http://www.clossaintemagdeleine.fr

Salwey 2005 Cuvee “RS”, Spätburgunder, Oberrotweil am Kaiserstuhl

Bijgeloof. De doelman die gelooft dat de wedstrijd goed verloopt als zijn eerste balcontact adequaat verloopt. De artiest die rondom de kleedspiegel allerlei toi-toi’s plaatst, om het geluk af te dwingen. De marktkoopman die denkt dat de eerste klant representatief is voor de verkopen van de hele dag. Hebben we niet allemaal zo onze bijgeloof-gewoonten? Ik heb er in ieder geval een:  ik hoop en denk dat de vakantie prettig verloopt als ik de vakantie goed begin met een lekker menu en bijzondere wijn. Lieftallige heeft – dat kan maar kort – jonge verse kapucijners gekocht. We maken daar graag het volgende gerecht mee, favoriet  ‘lievelingseten’ bij ons thuis : Paupiettes d’agneau aux pois gris. Het is een recept uit 1990 van André Mol, chef de cuisine van het befaamde restaurant Kaatje bij de Sluis. Op zijn Hollands: lamsvinken met verse kapucijners.

Wijnvriend en buurman Peter gaf deze fles cadeau. Zo’n fles drink je natuurlijk met extra aandacht. Peter kent het Kaiserstuhl gebied goed van vineuze expedities. Het ligt in Baden,  met 16.000 hectare wijngaarden het op twee na grootste wijngebied van Duitsland. Het strekt zich van noord naar zuid over een afstand van 400 kilometer. De wijnen moeten daar hogere mostgewichten hebben dan elders. Veel zon en warmte – de Kaiserstuhl is de warmste plaats van Duitsland – zorgen ervoor dat dat ook lukt. Kaiserstuhl ligt in het Zuiden, de Spätburgunder is hier dominant. En met mooie resultaten, deze zeven jaar oude wijn is uitgerijpt. Komt van wijngaarden met löss en vulkanisch gesteente. Heeft twaalf maanden houtrijping gehad op het domein. Een mooie dakpannenbruine kleur. Ik twijfel wat ik het mooiste vind aan deze wijn: de prachtige balans en rondeur of het bouquet. Steek je je neus is het glas dan ruik je frambozen en vooral ook een geweldig rozenaroma (van die ouderwets ruikende rozen die ik associeer met de boerderij van mijn schoonouders). Maar ook kreupelhout en vanille. Toffee en caramel. Dit is genieten! De wijn smaakt zeer harmonieus. Het is best wel een krachtpatser, zegt lieftallige. Dat komt dan mooi uit bij dit gerecht. We slurpen samen moeiteloos de fles leeg, want dit is zo’n hap sap wijn: je verlangt naar iedere volgende slok. Een mooie combinatie van verfijning, elegantie en finesse. Oh ja wat betreft het bijgeloof. Het hoeft geen supermooi weer te zijn in de vakantie, beste vakantiegoden, maar we willen wél plezier maken. Oke? Dit is een plezierwijn.

Paupiettes d’agneau aux pois gris (vier personen)

500  gram zeer mager lamsgehakt

1 eetlepel gesnipperde sjalotten

32 plakjes gekookt spek

2 kilogram kapucijners (=1 kilo gedopt)

0,5 liter lamsfond

1 eetlepel grove mosterd

Zout, versgemalen peper

Bereiding lamsvinken en kapucijners (voor vier personen)

Maak het lamsgehakt op smaak met zout, versgemalen peper en de gesnipperde sjalotjes. Vorm hiervan 32 kleine rolletjes en omwikkel deze elk met een plakje gekookt spek. Bewaar de lamsvinkjes in de koelkast. Dop de kapucijners. Breng een royale pan water aan de kook en voeg daaraan een snuf zout toe. Kook de kapucijners in tien minuten gaar. Spoel de kapucijners af onder koud stromend water. Bewaar de afgekoelde kapucijners in de koelkast.

Bereiding saus:

Doe de lamsfond met de mosterd in de pan (wij hadden alleen wildfond in huis, dat gaat ook prima). Kook dit in tot een kwart van de oorspronkelijke hoeveelheid. Laat de saus afkoelen en bewaar deze afgedekt in de koelkast.

32 aardappelbolletjes (geschraapte krielaardappeltjes of met een pomme parisienne boor uitgeboorde bolletjes)

100 gram gekookt spek

100 gram uien

50 gram boter

100 gram boter

½ deciliter ganzevet

Zout

Bereiding à la minute:

Kook de aardappelbolletjes beetgaar in water met een snuf zout. Verhit 50  gram boter in een een royale koekepan, bak hierin de lamsvinken om en om mooi bruin en hou deze warm. Snijd het gekookte spek in brunoise. Pel en snipper de uien. Verhit in een andere koekepan het ganzevet en bak hierin de kapucijners met de blokjes spek en uien. Breng dit op smaak met zout en versgemalen peper, verwarm de saus en klop de boter erdoor (saus mag niet meer koken). Leg de lamsvinken en de aardappelbolletjes om en om op vier warme borden, zodat een ring ontstaat. Schep de kapucijners midden in deze ring en giet de saus eromheen.

Het wijnadvies van de chef bij dit gerecht is rode Rioja. Bij voorkeur een houtgerijpte crianza, reserva of gran reserva. Beste lezers, ik garandeer dat dit gerecht bij álle rode topwijnen combineert, ik schenk hierbij graag een top Bordeaux of Bourgogne. En de beste rode Loire wijnen combineren ook al goed.

Website van het domein: http://www.salwey.de/startseite.html

Recept uit Bijzondere recepten van Kaatje bij de Sluis

Causes Marines 2009, Les Peyrouzelles, Gaillac

Gaillac. Ligt ten Noordoosten van Toulouse. In SudOuest. Onno Kleyn schreef over de streek: malle druivenrassen en een wegzwemmerig breed scala aan wijnen. Lokaal wereldberoemd, maar een uur verderop niet meer. Ik moet eerlijk zijn: Gaillac op de fles is voor mij ook geen aansporing om de wijn te kopen. Bij de voorbereiding van een proeverij met querulante wijnboeren loop ik tegen de wijnen aan van Patrice Lescarret. Maf etiket. Het verhaal erachter is dat de wijnbouwer de clownneus een hele avond ophield toen hij in overleg zat met de officials van de Appellation d’Origine Controlee. Het rendement van deze cuvee is 35 hl./ha. en de druivensamenstelling is van alles wat: de belangrijkste druiven braucol, syrah en duras. Dat maakt samen een wijn die verrassend veel fruit heeft (frambozen) en een geweldig goed voorbeeld van wat ik ‘’hap sap’’  noem: je hebt gewoon zin in iedere volgende slok. De wijn is bio dynamisch (demeter). Prachtig spul. De wijn is te koop bij Vleck wijnen in Amsterdam.

Website van het domein: http://www.causse-marines.com/

La Roche Buissière, Prémices 2009, vin de france, Pierre et Antoine Joly

De familie Joly maakt in Faucon wijn op biologische wijze… met weinig tot geen toevoeging van zwavel. Volkomen natuurlijke wijn om het zo maar eens te zeggen.  Deze vin de france komt uit een plaatsje met enkele honderden inwoners, een kilometer of 35 ten noordoosten van Orange, vlak bij de Mont Ventoux (Rhone) op een hoogte van 390 meter. In het verleden was het dorp eigendom van paus Gregorius VI. De president van de Europese bank Wim Duisenberg had hier een villa. De wijn is gemaakt van grenache. We drinken de wijn gekoeld op een zomerse dag dat we lekker buiten eten. De kleur is opvallend licht en zo zien we meteen: niet helemaal helder. Niet gefilterd en zo blijven alle smaakcomponenten behouden. De neus is bescheiden: fruitig/druivig en met een lichte framboos-toon. De smaak kan ik moeilijk anders omschrijven dan lekker, ongecompliceerd genieten. De smaak is best wel vol, mollig en heeft ook wel wat kracht. Een boeiend glas wijn.

Wijnhandel Vleck, Amsterdam

Château la Bergalasse 1999, Côtes de Saint Mont, vin délimité de qualité supérieure

Stel: je bent naar een mooi concert geweest van een befaamd orkest. Daar praten we graag over. Om collega’s en familieleden deelgenoot te maken van die ervaring. Een Champions League duel of wedstrijd van het Nationale team? Een concert van de Toppers of balletvoorstelling van het Bolshoi Ballet? Dikke kans dat we er tien jaar later nóg over praten als die ervaring positief was. Toch wil ik hier een belangrijk punt maken. Voor ons alledaags welzijn en geluk zijn de bakker, slager, groentenman en wijnhandelaar belangrijker dan de Geweldige Artiest of Bekende Nederlander. En dat is precies zo met wijn. Die lang gekoesterde Hoge Wijn die open gaat bij een diner ter gelegenheid van een Kroonjaar… natuurlijk, da’s geweldig. Maar de wijn die we zorgeloos kunnen openen, die we dagelijks (kunnen) drinken… de wijn die we combineren met eten zoals dat nu eenmaal uitkomt… die wijn, is écht belangrijk. Château la Bergalasse is zo’n wijn. Een wijn van bescheiden komaf - Côtes de Saint Mont - en ook al een bescheiden predikaat: vin délimité de qualité supérieure. Midden vorige eeuw ontstond deze kwalificatie tussen vin de pays en appellation d’origine contrôlée in. Ik heb altijd véél sympathie gehad voor deze VDQS wijnen. De kwalificatie is opgeheven met ingang van 2012, de jaargang 2010 is de laatste die als VDQS op de markt kan worden gebracht. René van Heusen berichte dat de Franse overheid eind 2007 besloot tot afschaffing van de VDQS. De gebieden die op dat moment nog een VDQS status hadden kregen de keuze om door te gaan als AOC (met strengere regels) of als IGP  (indication géographique protégée), met minder strenge productievoorschriften. Côtes de Saint Mont ging verder als AOC.

Château la Bergalasse is gemaakt van tannat, cabernet sauvignon en cabernet franc. Bij een eerdere jaargang (1996) maakte ik mee dat de wijn zich nu eens liefelijk presenteerde, dan weer heel bars. Dat kan liggen aan mijn humeur, of bijvoorbeeld aan de combinatie met voedsel. Deze 1999 combineerden we met een gebakken varkenshaasje, krielaardappeltjes en rode kool. Bruine rand en geëvolueerde kleur. Een boerse neus met nog duidelijk zomerfruit, kruidnagel/laurier. Als je de neus in het glas steekt waan je je in de tabakwinkel. Leer ruik ik ook. De wijn is nu volledig op dronk, lekker soepel maar ook nog met veel spel. De wijn houdt spanning, zelfs na 13 jaar. Didier Tonon heeft een wijn gemaakt die je onmiddellijk kunt schenken én fijn kunt volgen in zijn ontwikkeling. Maar vooral een wijn die belangrijk is voor alledaags welbevinden en geluk. Op deze website als ode aan de VDQS wijnen.

Barbeito Madeira Malvasia

Malvasia. Het is niet één druif, maar een druivenfamilie. Zegt Oz Clarke. En ook: de meest echte malvasias zijn subvariëteiten van malvasia bianca, groeit in Italië, Spanje en Portugal. Tja, ik dronk een wel heel fraaie witte wijn van Malvasia in Rome, in trattoria Cul de Sac, die kwam uit Lazio. Typisch zo’n ‘vakantiewijn’ – daarna niet meer genoten. En om nou te zeggen dat Madeira vaak open gaat in Huize vdB, nee, dat is ook niet zo. Dus met recht een curieus flesje, deze Barbeito Madeira. De Malvasia druiven komen van wijngaarden uit Arco da Calheta en Prazeres. 5 jaar gerijpt in canteiro, zegt de wijnhandelaar. De traditionele huizen laten hun wijn vijf jaar lang op vaten rusten en verwarmen door de zon. Men noemt de verwarming door de zon zoals die door kleinere en conservatieve barros wordt toegepast: de canteiro-methode. Zo is dus ook deze Madeira gemaakt. De wijn is nootachtig en harmonieus. Een mooi glas als aperitief op de zondag. Of ’s avonds als je zin hebt in één glas; wij dronken dat glas bij de uitzending van het bevrijdingsconcert op 5 mei met sopraan Karin Strobos (wow!), Guus Meeuwis en Sabrina Starke. Dat concert geeft een feel-good gevoel en iets weemoedigs, vooral bij het lied “We’ll meet again”.  Een prima glas om in een mijmerstemming te blijven.