Palari Faro 2005, Azienda Agricola Palari

De Nederlander Kees van Leeuwen is hoogleraar aan de universiteit van Bordeaux. Ik bewonder zijn heldere artikelen in Perswijn. En ik vind het adembenemend dat tegenwoordig álles wordt onderzocht: de samenstelling van de grond van verschillende wijngaardpercelen, het gedrag van de druivenvariëteiten, de menselijke handelingen in de wijngaard én in de kelder. Zeker is dat er vroeger – niet gehinderd door kennis – anders wijn werd gemaakt: hoppa, alle druiven bij elkaar en kijken waar we uitkomen… In deze Siciliaanse wijn uit San Stefano Briga di Messina zijn onder meer nerello, cappuccio, nocera , acitana, tignolino, galatena en calabrese verwerkt. Om met je tong over te struikelen. En ook verduveld lastig te onthouden. Proefnotitie: duidelijk tuilé-kleurig, dakpannenbruin, doorzichtige kleur. Krachtige en rijke neus met morellen, mineralen, vuursteen en leer. Rijpe pruimen. De wijn was vier uur vooraf gedecanteerd: volronde smaak met boerse kracht. Je ziet hier een bodybuilder die aan het hooien is. Véél wijn in de mond. Sappig. Brengt bij kwakkelig weer de zon meteen weer in het glas. Ontzettend aardig glas wijn, maar het is géén allemansvriend, deze stoere Siciliaan. ’s Morgens zag ik mooie verse zeeduivel en die liet ik niet liggen. We hebben de wijn gedronken bij in (deze) rode wijn bereide zeeduivel, Lotte a la Bourguignonne. Met gestoofde kastanjechampignons en kleine uitjes. Verrukkelijk.

Clairette Domaine de Dimanche, vin de France, Emile Hérédia, Aspiran

We kennen de aangename bubbeltjeswijn, Clairette de Die, uit de Drôme. Maar deze Clairette, zó verwerkt tot stille witte wijn, heeft weliswaar historie maar komt tegenwoordig nauwelijks meer voor.  Emile Hérédia maakt wijn op natuurlijke wijze en dit glas is echt even wennen. Er is wat restsuiker, waardoor ik meteen dacht: die wijn combineert mooi met een van onze favoriete gerechten, depittige Kung Pao kip met nootjes. Dat viel toch een beetje tegen, want een riesling (type lieblig) past er nog beter bij. De wijn is lekker als aperitief. Goudkleurig met oranje zweem. Neus met lavendelhoning, getoast brood, marsepein en een perzik impressie. Heel onorthodox glas wijn met rondeur en een Sauternes-achtige concentratie, heel vol, veel smaakcomponenten. De wijn is op het randje van log, maar blijft aan de goede kant.  In de afdronk amandelen en weer die marsepein impressie. De wijn komt erg goed tot zijn recht bij eenvoudige, lekkere kleine tomaatjes (type tasty tom) opengesneden en daarin een klein stukje geitenkaas, in mijn geval Italiaanse capretta.

Donna Marina 2007, igt rosso vigneti delle dolomitti, Casata Monfort

Zo’n 170 kilometer onder Innsbruck in Oostenrijk en 110 kilometer noordelijker dan Verona ligt Lavis, in Trentino Alto Adige. In het dorp kijk je naar alle kanten tegen bergwanden, soms uiterst grillig en rauw. Het huis maakt wijn van verschillende druiven, zoals chardonnay, pinot grigio, traminer, müller thurgau en de lokale marzemino en teroldego rotaliano. Ik heb verschillende flessen met veel genoegen gedronken. Bij de importeur valt mijn oog op een fles waarin een ongewone combinatie van druiven samengaat: cabernet, merlot en pinot nero. Dus fluks zo’n flesje meegenomen. Beste vriend komt op de barbecue en dat is een mooie gelegenheid om deze wijn te openen. Deze wijn uit de Dolomieten kreeg 12 maanden houtrijping op kleine barriques van Frans eikenhout. De wat mysterieuze dame die in pasteltint op het etiket staat zou voor een voorouder door kunnen gaan, of een Madonna Maria, maar het is een foto van de wijnmaker Marina Mariani die de wijn componeerde en is overleden. De wijn neemt de liefhebber meteen in met een héél voorname neus met veel vanille en rijkdom. Daarna komen werkelijk tal van expressies, de een nog mooier dan de andere, nu na vijf jaar flesrijping: ik ruik morelkersen en pruimen, maar later ook tabak en leer. Vijgen als de wijn wat langer in het glas verblijft. De smaak heeft een mooie fluweeltoets, het is een verfijnd glas wijn, een feestje om te proeven. De wijnmaker beschrijft dat de druiven groeien op de heuvels rond Trento en Cirè di Pergine. Cabernet en merlot komt van Casteller wijngaarden, een heuvel bij Trento die gericht is op het zuiden en geschikt voor deze Bordeaux druiven. De pinot nero geeft de wijn zijn elegantie, aldus de wijnmaker. De druiven worden apart opgevoed op hout en later dus gemengd. Cabernet 68%, merlot 21% en pinot nero 11%. Fijne ontdekking, deze Dolomietenwijn.

Apostelhoeve 2010 Cuvee XII, Louwberg Maastricht

In 1970 ging de fruitteler Hugo Hulst ook druiven verbouwen om er wijn van te maken. Een pionier. Ik was een jaar of zestien toen ik met beste vriend en zijn ouders naar Apostelhoeve ging om eens te kijken hóe dat ging, wijnmaken in Nederland. Er ligt nog altijd een stoffige fles Apostelhoeve 1974 in de kelder, een Müller Thurgau, een curiosum. De etiketten zijn chic, zilverkleurig, ongewijzigd. Later bezocht ik het domein opnieuw, maar dat maakte minder indruk dan die eerste keer. Deze cuvee is een mix van druiven. Gemaakt door de zoon. Aangename aperitiefwijn zonder heel kenmerkende karakteristieken: lichte kleur, in de neus peer en citrus, een zweem van passiefruit. Een deksels leuke wijn om bezoek mee te verrassen. Deze wijn werd gedronken als aperitief, bij in bacon gerolde gedroogde pruimen die we even op de grill legden. Een ‘marriage’ met een hapje uit de Dordogne.

Château Branaire Ducru 2001, Saint Julien

Een wijndrinker heeft ijkpunten nodig. Ieder mens heeft die nodig, goed beschouwd. De fameuze Grand Cru Classés uit Bordeaux vormen voor veel wijnminnaars zo’n ijkpunt. In een wijntijdschrift lees ik een artikel over de vraag: wat zou je drinken als je je leven lang nog maar één wijn mag drinken? Verschillende wijnschrijvers en vinologen geven daarop als antwoord: Saint Julien. Deze appellatie staat bekend als het summum van verfijning in dat grote gebied Haut Medoc waar de wereldberoemde wijnen uit Bordeaux vandaan komen. Château Branaire Ducru 2001 is een wijn met een ontwikkelde kleur, doorzichtig. De neus heeft na elf jaar nog veel zomerfruit en vanille. Wat kreupelhout ook. De smaak is volmaakt evenwichtig, een wijn met nog spel. Nu volledig op dronk. We genieten van deze fles bij lamsvinken met capucijners (recept staat op deze website). Dat gerecht kun je maar kort eten in ons land. Het is een gerecht dat uitermate geschikt is om de állermooiste wijnen bij open te trekken.

Culraithin Private Reserve 2005, Paarl Zuid Afrika Kerr Family

Het kan verkeren. Hóe je van een wijn geniet, is ook sterk afhankelijk van de plaats waar je drinkt, het weer (jawel) en jouw persoonlijk humeur. En wat ook opmerkelijk is: dit is een onvoorspelbare factor bij het wijndrinken. Neem nou deze fles: Culraithin Private Reserve 2005, gebotteld voor importeur Udo Göebel. Ik kocht zes flessen na een Zuid Afrikaanse proeverij bij de Brabantse Wijnsocieteit. Misschien was dit wel de fles die het meest doet denken aan de klassieke Franse wijnen. De Zuid Afrikaan is gemaakt van 60% cabernet sauvignon, 23% merlot, 13% cabernet franc en 4% petit verdot. 24 maanden gerijpt in Frans eiken. Ik vond de wijn indertijd wat ontoegankelijk maar veelbelovend. Vorig jaar (juni 2011) dronk ik met veel plezier een fles, die zich toen al veel ‘opener’ toonde. Lichte evolutie aan de rand van een verder zwaar donker gekleurde wijn. Expressieve neus waar veel plezier aan te beleven valt: mijn eerste indruk was chocolade. Daarna ook kersen (Mon Cherie), licht kruidig met wat laurier impressie. Warme neus. De kersen komen terug in de aandronk, de smaak heeft rondeur en sap en toch ook nog flink wat tannine (ik hou van gerijpte wijnen). Heel evenwichtig en sappig glas, de krachtige wijn partner-de goed met een Ierse Rib Eye op de barbecue. Deze week trok ik opnieuw een fles open van de wijn – en zie: het werkte niet. De wijn zou zich inmiddels al weer wat mooier moeten hebben ontwikkeld, maar ik vond de wijn nu eendimensionaal en teveel hout-gedomineerd. Nou ja, kan gebeuren, denk je dan. Kurk op de fles en morgen nog eens proberen. En verduveld: dezelfde ervaring. Omdat ik mij die mooie fles van vorig jaar herinnerde blijf ik met zo’n proefervaring toch wat sipjes achter. Wijn is om van te genieten, niet om over te peinzen waarom die niet tot zijn recht komt. Er is dan ook een klein stemmetje in mijn onderbewustzijn die zegt: zie-je-wel-je-moet-geen-Zuid-Afrikanen-in-de-kelder-leggen. Aaaah, rotstemmetje! Ik gun die Culraithin revanche.

Schloss Wackerbarth 2009, Qualitätswein b. A., Bacchus, Sachsen

In Sachsen, vlak bij Dresden, ligt Schloss Wackerbarth. Vanuit Amsterdam vergt het een dag reizen naar het Oosten om hier te komen (750 kilometer), vlak bij zowel de Poolse als Tsjechische grens. Deze droge wijn komt uit Radebeul, een domein met wijngaarden op terrassen. Het domein herbergt sinds de heropening in 2002 ook een ‘’Weinakademie’’ waar de geïnteresseerde leek opleidingen kan volgen. De wijn van de druif Bacchus noemt het domein zelf ook een rariteit. De Bacchus is een kruising van Sylvaner, Riesling en Muller Thurgau. De druif is gecreërd door Peter Morio in 1933 in de Pfalz, in 1972 volgde de erkenning van de druif als edele variëteit. Hoewel de druif – genoemd naar de Romeinse god van de wijn- gemakkelijk is in de teelt en vrij productief, neemt de belangstelling voor de druif af. Ik kreeg deze fles van wijnvriend Kees, die de wijn van een aanbeveling voorzag. Kees heeft helemaal gelijk. De neus is verfijnd met mooie citrus en grapefruit tonen. Best wel expressief die neus en een viefe, lenige smaak. De wijn lag al enkele dagen in de koelkast toen we op het idee kwamen om die te combineren met enkele garnalenkroketjes. Fijne combinatie.

Website van het domein:

http://www.schloss-wackerbarth.de/deutsch/erlebnisweingut/

Clos Ste Magdelaine 2010 Cassis

In de Provence bestaan verschillende kleine gebieden met een eigen herkomstbenaming, zoals Bandol, Palette en Cassis. Al deze wijnen zijn zeer de moeite waard. Cassis kreeg de eigen herkomstbenaming in 1936. Er is nu zo’n 200 hectare wijngaarden met deze benaming.  Voor witte wijn zijn de druivensoorten marsanne, ugni blanc, clairette en bourboulenc  in gebruik. Dit domein ligt fraai beschut tussen de rotspartijen.  De bewerking van de wijngaarden is zo natuurlijk mogelijk. We drinken deze wijn in een restaurant waarbij we twee volkomen verschillende menukeuzes maken. En zo combineert deze wijn met de voorgerechten oesters en charcuterie en de hoofdgerechten gnocchi met geitenkaas en biet alsmede een kuiken van de grill. En zie… de wijn toont zich een prima disgenoot zonder nukken. De geur heeft tonen van acacia bloesem en vers gemaaid gras, een frisse neus. De smaak heeft geen opmerkelijke karakteristieken: frisse zuren en prettige rondeur.

Website van het domein: http://www.clossaintemagdeleine.fr