Vega del Castillo 2005 Reserva, Navarra, Berger botteling

Ik heb twee keer een wijncursus gevolgd, de eerste was toen ik – net getrouwd – mijn echtgenote graag met de wondere wijnwereld wilde laten kennismaken. Alleen van wijn genieten is niks. Samen genieten is alles. Door die prettige proeflessen in Roermond bij Wim Berger, ben ik thuis op zoek gegaan naar een gezelschap om te proeven. Dat werd de Brabantse Wijnsociëteit, een proefgezelschap dat sinds 1980 wekelijks proeft. Dat lidmaatschap draagt enorm bij aan levensgeluk. Overigens was de tweede cursus zo’n zeven- à achttien jaar later, met mijn zestienjarige dochter, als onderdeel van de ‘opvoeding’. Ook bij Wim Berger. Wat opvalt bij Wim Berger is zijn prettig bescheiden en humoristische inslag. Hij zal nooit een wijn afkraken, wetend hoeveel moeite het kost om een goed glas wijn te maken. Wim zoekt in een glas altijd iets positiefs. Hij is de vierde generatie in een familiebedrijf, dat sinds 2010 onder leiding staat van zoon Roel Berger. De wijnhandel viert in 2012 het honderdvijftig-jarig bestaan. Opmerkelijk zijn de eigen bottelingen. Wie wijnschrijfster Wina Born heeft gelezen, weet dat de Hollandse bottelingen al vanaf vroeger faam genieten. In Bordeaux waren kelders bovengronds, de Hollandse bottelingen waren vaak beter. Wim en Roel Berger beoefenen nog steeds het ambacht van wijnopvoeder. Wijn komt in tankauto naar Roermond en gaat daar op glasvezelfust, nieuwe of gebruikte eikenhoutenvaten en wordt later geassembleerd. Een eenvoudige rode wijn uit Navarra krijgt zo een zekere allure die de wijn ‘verbetert’. De eenvoudige Le Fournet is een wijn die menigeen blij verrast, dat heb ik al vaak mogen ervaren. Ik denk dat vader en zoon Berger véél kennis hebben gelegd in de superieure Vega del Castillo 2005 Reserva, die gemaakt is van tempranillo, cabernet sauvignon en merlot. De wijn heeft 20 maanden op houten fusten gerijpt. Echt een glas om zorgeloos van te genieten, dit is een wijn met raffinement en verfijning. Er zit wat rood fruit in de neus, die ook een kruidige toets heeft. De smaak is soepel met veel rondeur en spel. Zonder meer een aangenaam en lekker glas, met een romige toets. Ik dronk de wijn vandaag bij een kippetje uit de oven (gemarineerd in een Chinese meestersaus), paksoi met knoflook en wat rijst. Daarna dronk ik het glas door bij wat ik aan kaas in huis heb, dat was een Friese nagelkaas en die combinatie is ook oke. UPDATE 020212: Oeps, een halve fles in de kast werd door mij enkele dagen vergeten. Vandaag opnieuw geproefd. B.R.I.L.J.A.N.T. De wijn heeft zo mogelijk nog méér fruit en is uiterst stijlvol. Hieraan herken je een goede wijn, die blijft dus gewoon heel mooi.
Over wijn moeten we niet moeilijk doen. We moeten er gewoon van genieten. Deze Spaanse Reserva wijn is daar bijzonder geschikt voor. Proficiat aan Wim, Linda en Roel Berger met het 150 jarig bestaan. Op 21 april 2012 is er een open dag, waarbij bezoekers ook de bijzondere kelders kunnen bezoeken waar wijnen op fust rijpen. Je waant je daar in het buitenland. De laatste keer dat ik in de Roermondse kelders was, met mijn dochter, waren we op doorreis naar een balletvoorstelling in Wuppertal. Dochter mopperde over de pitstop. Maar na het proeven van verschillende wijnen, verdwenen die moppers als sneeuw voor de zon. “Eigenlijk vind ik deze ook wel lekker”, hoorde ik wijn na wijn. Het was nog niet de proefcursus die de wijnliefde aanwakkerde bij mijn dochter, maar het ‘virus’ kwam vijf jaar later vanzelf. Ik wist zeker dat het goed kwam, toen ik eens een Tilburg Wijnstadwijn (rosé) naar haar studentenkamer had gebracht. Die week belde zij eens ’s avonds laat. “Wil je dat NOOIT meer doen!”, vertelde ze. Ze bedoelde dat ik nooit meer zo’n rosé mocht meebrengen. Mijn hart maakte een sprongetje. Want op dát moment wist ik: het komt goed met de wijnliefde. Ik bracht daarna wat halve flessen Pouilly Fumé en Chablis. Die kon de Jongedame wel waarderen. Ik ben heel blij dat het wijnvirus overgaat. Inmiddels weet ik dat zij mooie chardonnay en Duitse rieslings enorm kan waarderen, maar bijvoorbeeld ook een lekkere Chianti van sangiovese.

Domaine de Baron d’Arques 2004, Limoux

Begin van deze eeuw kocht barones Philippine de Rothschild het domein de Lambert en bracht er veel verbeteringen aan. Wijngaarden werden opnieuw beplant. De technisch directeur van Rothschild, Philippe Dhalluin, werd adviseur. In 2003 werd de eerste Domaine de Baron d’Arques gemaakt, samenvallend met de introductie van de AOC status voor rode Limoux. Merlot is in de blend dominant met 50-60%, gevolgd door 15-25% cabernet franc, 5% cabernet sauvignon, 12% syrah en 8% malbec. De wijn is een Bordeaux stijl wijn met de  kruidigheid van het zuiden. De 2004 heeft een mooie balans, gekleurd aan de rand. De wijn is doorgeschonken bij een maaltijd die startte met truffelsalami, biefstuk met Catalaanse Escalivada en afgesloten met kazen. Het appellation controlee gebied Limoux is 1.500 hectares groot; naast mousserende omvat het ook witte en rode wijn.  Chardonnay is de meest gebruikte druif voor de witte wijn, er zijn ook bottelingen van alléén Chenin Blanc of Mauzac. Alle wijnen moeten op fust gegist en gerijpt zijn, dit geeft de wijnen die van zichzelf fris zijn de nodige complexiteit mee. De laatste twintig jaar heeft het gebied de meeste publiciteit gekregen met een jaarlijks Toques en Clochers liefdadigheidsveiling. Dit evenement is ‘afgekeken’ van de Hospice de Beaune veiling in Bourgondië en is in 1990 voor het eerst georganiseerd door Sieur d’Arques. Jaarlijks koken op dit evenement beroemde topkoks uit zowel Frankrijk als recent ook uit Europa (o.a. ook onze Jonnie Boer). Rode Limoux is gemaakt van minimaal 50% Merlot met een mogelijke toevoeging van Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc, Syrah, Grenache en Malbec.

Jasnières 1997 Cuvée Prestige, Bénédicte de Rycke, La Pointe

Er is veel te ontdekken aan de Loire. Het AOC gebied Jasnières ligt buiten de normale routes. We bezochten het gebied.  In het wijncafé waren twee plankjes waar flessen op lagen. Daar kocht ik  enkele flessen die ik gerust tot de pareltjes van mijn kelder mag rekenen. Nu meer dan een decennium later krijg ik nog meer waardering voor Curnonsky. Maurice Sailland werd in 1872 geboren in Angers. Hij werd een van de meest gewaardeerde schrijvers over gastronomie in Frankrijk in de twintigste eeuw, die schreef onder het pseudoniem Curnonsky. Een kleurrijke figuur, schrijft Wina Born in Eten door de eeuwen. “Een man die joyeus geleefd heeft van en vóór de gastronomie en deze een leven lang au sérieux genomen heeft, was de schrijver-journalist Maurice-Edmond Sailland (1862-1956), bekend geworden als Curnonsky, prins der gastronomen, door iedereen Cur genoemd. Zijn pseudoniem is samengesteld uit de beide Latijnse woorden cur non (waarom niet), met daarachter een Russische uitgang, in een opwelling er achter gezet toen tegen het einde van de negentiende eeuw Frankrijk en Rusland een bondgenootschap sloten en bovendien Rusland, met muziek, ballet en literatuur, zeer in de mode was. Curnonsky beschikte over een onverwoestbare eetlust die hem tot op hoge leeftijd nimmer in de steek heeft gelaten, en een feilloze smaak.” Producten moeten smaken naar wat ze zijn, was een van zijn stellingnames, die aan actualiteit niets verloren heeft. Margarinefabrikanten boden hem veel geld als hij alleen maar zou willen schrijven dat margarine best boter kan vervangen, hij weigerde verontwaardigd. Op zijn vijfenzevenstigste verjaardag accepteerde hij wel het geschenk van de Parijse restaurateurs: er stond voortaan altijd een tafeltje voor hem klaar, waar hij zonder reserveren aan kon schuiven, zonder rekening!
Hij reisde Frankrijk rond om de regionale keukens ter plaatse te bestuderen, ging toen al naar China, Indo-China en de Philippijnen en creëerde het nieuw woord, gastronomaden, voor gastronomische toeristen. Curnonsky schreef een Atlas de la gastronomie française, waarin hij de regionale keukens van Frankrijk inventariseert, en in 1953, enkele jaren vóór zijn dood, verscheen bij Larousse het lijvige werk Cuisine et Vins de France, waarin hij recepten heeft verzameld van alle belangrijke chefs van zijn tijd. Deze Curnonsky heeft over Jasnières gezegd dat het drie keer per eeuw de mooiste wijn ter wereld voortbrengt. Dáárom wilde ik dolgraag kennismaken met het gebied. Vandaag zit mijn laatste fles Jasnières in het glas, vijftien jaar oud (in uitzonderlijke jaren rijpt de wijn uitstekend). De wijn is griezelig perfect. Volmaakte balans. Een neus alsof je in een hooimijt ligt, honingimpressie, Turks fruit en ook perzik. Wat kan een gerijpte chenin blanc superieure wijnen voortbrengen. In de mond eindeloooooooze lengt en spanning. De wijn is volmaakt in balans. Ik buig mijn hoofd, prevel een dankjewel schietjegebed aan Onze Lieve Heer. Dit is een wijn om tranen in je ogen te krijgen.

Gebruikte bron: Wina Born, Eten door de eeuwen. De geschiedenis van de culinaire cultuur. Uitgeverij Bosch & Keuning, Baarn 1989

Château Pierre Bise 1997 ‘Le haut de la Garde’ Anjou sec

Ik geloof dat ik nooit een slechte wijn heb geproefd van Pierre Bise, wijnmaker Claude Papin. Eerst las ik over de wijnmaker in Decanter, volgens mij een artikel over wijncafés in Parijs. Jacqueline Friedrich schreef dat als ze een wijn van Claude Papin op de kaart zag, dat ze nóóit twijfelde en die fles bestelde. Later las ik meer over het domein in het onvolprezen boek van Jacqueline Friedrich over de Loire wijnen. Wij bezochten het domein enkele keren. Geen idee waarom ik ook droge wijn heb gekocht, terwijl alle Coteaux du Layon en Quarts de Chaume wijnen zo goddelijk zijn. Dit is een vergeten fles. Aangezien voor een zoeterik, maar in werkelijkheid een droge. Nu dus veertien jaar oud. Met een oudgouden kleur. En als je inschenkt, ziet de wijn er bepaald stroperig uit, een dikke viscositeit. De neus geeft impressies van hooi en wat honing. Die honingtoets zit ook in de smaak, héél erg vaag zit in de nasmaak iets zoets. Verder een moeilijk definieerbare wijn, gewoon erg lekker, goede balans en ook een bittertje. Wonderlijk, wonderlijk toch hoe chenin blanc kan ouderen. Als we wéér bij Pierre Bise zijn, koop ik opnieuw droge wijn, maar nu met de zekerheid dat die wijn kan ouderen. Ik weet nog dat ik deze wijn jong dronk en toen problemen had met de vettigheid en de alcohol (15°). Nu proeft de wijn ontzettend lekker, zo’n wijn die na enkele glazen je volledig verzoent met het leven. Santé!

Profiel van Château Pierre Bise op winedoctor

L’Excellence de Bonassia 2010, Beni M’Tir, elevé en fûts de chêne

Het schijnt dat sommige beroemde Bordeaux châteaux in de voorverkoopcampagne 2010 geen fles hebben verkocht. Nou hoeven we daar geen medelijden mee te hebben, ze hebben zelf de prijzen met tientallen procenten verhoogd. Lekker pûh, we kopen niet. Maar zijn er dan goede alternatieven, echte crisiswijnen?  Ik ga maar eens te rade bij een Echte Heer. Dat wil zeggen, bij Joost. Marten Toonder heeft enkele boeken geschreven die de tand des tijds werkelijk uitstekend hebben doorstaan. Ik herlas de waarde-ring en de pasmunt. Dat laatste boek lijkt geschreven voor de eurocrisis, maar stamt uit… 1965 (een uiterst beroerd wijnjaar). Gelukkig lopen de verhalen altijd goed af en gaan Heer Bommel en Tom Poes op het eind genieten van een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Butler Joost rommelt met de wijnen door Vulgarijnse foezel te decanteren in flessen met dure Grand Cru Classé etiketten. Met uw goedvinden zoeken we een crisiswijn, indien u mij  toestaat, in Marokko, een vroegere kolonie van Frankrijk. Zeer betreurenswaardig hebben deze wijnen nauwelijks bekendheid en dientengevolge slaat deze wijn uit achterdehandse gebieden de bodem uit het hart. Vroeger waren het nogal eens wilde wringerds, die de proever ramponeerden. Deze l’Excellence de Bonassia is echter goed te genieten. De ervaren proevers herkennen natuurlijk door een piepklein zoetje zijn Noord-Afrikaanse herkomst. De neus van deze van merlot en cabernet sauvignon gemaakte wijn ruikt naar kersen en die smaak zet zich door in de fluwelig aandoende smaak. Een goede crisiswijn, die niet voor honky-ponky moeten worden gebruikt maar uit de eigen uitmonstering mag worden geschonken.  Stemt blijvrolijk.

Clos de Gamot 2000 Cahors Cuvee des Vignes Centenaires

Een van de fijnste momenten in de maand is als de nieuwe uitgave van het Britse wijntijdschrift Decanter op de deurmat is gevallen. Dat betekent enkele uurtjes leesplezier. Snuffelen naar nieuwe vondsten. Of gewoon eens kijken wat Decanter deskundigen koopwaardig achten. Een van de beste boeken die ik las over wijnproeven is van Michael Broadbent. Hij schrijft al sinds mensenheugenis een column in Decanter. Broadbent was het, die schreef over Clos de Gamot. Over mooi gerijpte  wijnen (daar hou ik van) en dus was het logisch dat we tijdens een vakantie in de Dordogne ook dit domein bezochten.

Cahors wijn is gemaakt van de druif cot. Dat zijn wat stoere wijnen, niet zo gemakkelijk. Ik heb de wijn eens als piraat in een blinde Bordeaux proeverij gezet. Viel meteen door de mand. De wijnen kregen puntenscores en deze Cahors scoorde het laagst. Is het dan een slechte wijn? Neuh. Daarna nog verschillende keren een fles open gemaakt, en ik vind dat de wijn steeds finesse heeft en geleidelijk van wat boers naar steeds eleganter gaat. Ik ben bang dat de fles op de foto mijn laatste was. En die gaf een fijne neus met kersen, wat kruidtonen en pruimen. Aardtonen en cederhout. De tannines zijn goed afgebouwd. Feitelijk heel grappig dat een Cahors zo elegant kàn zijn. Ik heb sterk het idee dat ik deze Cuvee van oude wijnstokken nog wat ouder had moeten laten worden. Maar ja, die spijt is geen nuttige emotie. Savoir Vivre!

 

Clos de Gamot 2000 Cuvée des Vignes Centenaires
Jean Jouffreau Prayssac