Château Poujeaux 1990, Moulis-en-Medoc

Op de exotische markt in Antwerpen staat een paddestoelen-kraam met vele soorten, en daar kopen we eekhoorntjesbrood. Die verwerk ik in een eenvoudige pasta met courgette uit eigen tuin. Dáárna bedenk ik dat dit een uitstekende gelegenheid is om deze wijn (de laatste) te genieten. Een-en-twintig jaar in de kelder bewaard. Drie-en-twintig jaar oud. Dakpannenkleur aan de rand en kardinaalrode kleur in de kern. De begelegen neus heeft on-ge-lo-fe-lijk veel dimensies: leer, ijzer, toffee, pruimen, cederhout en vuursteen. De smaak is volstrekt op dronk, de wijn combineert rondeur met zacht gestoofd fruit en heel veel finesse. De wijnfles is ’s ochtends geopend en staat enkele uren open. Tikje risicovol bij zo’n belegen wijn, maar het loont. Na het openen van de fles is het bouquet veelvormig, na enkele uren lucht heel harmonieus en majestueus met gestoofd rood fruit. Het bouquet van de wijn is ’s avonds als een pauwestaart: glorieus mooi.

http://www.chateaupoujeaux.com/
 

GAMAY sans tralala 2010

Nog een vondst uit Les Halles in Troyes. Ik ben wat beducht om deze wijn te gaan drinken, gamay drink je  doorgaans jong, en dan ook nog eens 14,5 procent alcohol. Het is mooi weer, we kunnen  buiten eten. Lief maakt een Tarte Flambée, een prachtig gerecht dat karakteristiek is voor de keuken waarbij eenvoud kenmerk is van het ware. Met groene salade. De wijn ruikt naar vrolijk fruit: een combinatie van kers en framboos, de smaak is soepel, lekker. Dit domein ligt tussen Tours en Poitiers, vlak bij Richelieu. De wijnmaker is Francois Plouzeau. De wijn is gemaakt van 100% gamay, op natuurlijke en bio-dynamische  manier, dus zonder toevoeging van gist. De etiketten worden gemaakt door lokale artiesten. Het zijn etiketten die liefhebbers van strips en graphic novels zullen aanstaan.

http://www.garreliere.com/le_vignoble1.php4

Domaine des Athénées 2012, Coteaux du Giennois

Coteaux du Giennois. We schrijven 2000, ik ben voor een opdrachtgever in Parijs. Een persevenement in een kermismuseum. De lunch is in een bistro-restaurant in het Parc de Bercy, vlak bij oude wijnpakhuizen. De heerlijke witte wijn valt me op. De knisperend frisse en stuivende witte wijn  is een sauvignon uit Gien. Waarom houden de Fransen deze wijnen voor zichzelf?, vraag ik mij af.

Coteaux du Giennois. We schrijven 2013. Het is heet. We zijn op weg naar Sancerre en volgen vanaf Gien de nationale route, met die heerlijke, kleine, wat suffige plaatsjes langs de Loire. We stoppen onderweg bij een restaurant du Vigneron, dat een terras heeft in een prachtige tuin. Er klinkt zacht klassieke muziek. We kiezen een half flesje wit. De sauvignon stuift uit het glas. Zo ruikt geluk.

Coteaux du Giennois. We hebben Sancerre wijnboeren bezocht en ik zie in de Guide de Hachette dat er in het nabijgelegen Cosne een wijnbouwvakschool is gevestigd, met prima wijn. Een wijn die dus in de schaduw van het beroemde broertje wordt gemaakt. En die meestal in Frankrijk blijft… We rijden naar Cosne en lunchen op een plaatselijk terras tussen bouwvakkers en kantoormensen. We informeren naar de school, die blijkt in het buitengebied te liggen. Langzaam bekruipt mij het gevoel: domoor, het is vakantie, die school is gesloten. Gelukkig rijden we gelijktijdig met een leverancier het erf op. En ja, we mogen proeven. De witte sauvignon kreeg enkele maanden houtrijping, de rode ook. Gemaakt van pinot noir en gamay. Terug in eigen land blijkt deze wijn gewoon een flirt. Innemende framboosneus, lekker soepel, een vleug van pruimen. Geen moeilijk-doen-wijn, maar een charmeur, een flirtende losbol. J’adore!

 

Sinković Téran, Kroatië

Deze curieuze fles is gekocht op een vliegveld en bevat een levensgroot aluminium etiket, een souvenir uit Zagreb. Geen jaartal. Wel heeft de gulle gever het prijsje over het hoofd gezien: 165 kn. Omgerekend iets meer dan twintig euro. De wijnmaker is te vinden op het internet: http://www.sinkovic.hr/en/tko_smo.html De website leert dat de wijnmaker zo’n zeven soorten wijn produceert. Teran is een wijn gemaakt van de Teran druif, zeer geschikt bij harde schapenkaas, ham, vlees en wild. De kleur is helderrood en vrij doorzichtig, de  neus prettig kruidig met pruimen en morelkersen. Een prettige aandronk en goede zuren, daar staat de Teran om bekend. Rondeur in de mond en duidelijke souplesse, prima glas, maar geen hoogvlieger, toch heeft de wijn wat body en kracht. De kracht van een lichtgewicht bodybuilder, kan de lezer zich daar iets bij voorstellen? Er is wat onduidelijkheid over de precieze herkomst van de Teran, er zijn geluiden dat de druif afkomstig is van de Refosco, maar ook tegengeluiden. Ik lees ook dat Slovenen niet kunnen uitstaan dat Kroaten volhouden: de Teran is een druivenras dat in Istrië thuishoort. Ze willen dat Kroaten wordt verboden de naam van die druif op het etiket te zetten. Enfin, wat een gedoe. Zeker is dat de kwaliteit van de wijn in Kroatië de laatste jaren flink is toegenomen. Als ik deze fles ontkurk realiseer is mij ineens nog een witte curieuze witte wijn op de kop te hebben getikt: Graševina Daruvar 2011, ook Kroatisch! Deze witte wijn proeven we meteen mee: kakelverse, frisse neus met wat buxustonen en brandnetel. Hap sap smaak, erg lekker, en zeer uitnodigend, echt zo’n wijn die nadat je het glas hebt neergezet dat glas weer snel wilt oppakken om nóg een slok te nemen. Aangename afdronk ook. Ik kan op de website van de wijnhandelaar waar ik deze wijn kocht niets terugvinden over de herkomst. Het is een aantrekkelijk glas, als ik er kritiek op zou mogen hebben… het is een wijn die niet enorm onderscheidend is van anderen, misschien gebruik gemaakt van gistcellen die algemeen verkrijgbaar zijn? Enfin, lekker glas, maar bij curieuze flesjes horen ook curieuze smaken. De Teran heeft dan toch weer iets meer eigen karakter, vind ik.

Côtes de Toul 2011, vin gris, Vincent Gorny

De warmste dag van het jaar. Niet leuk. Bijna 37 graden Celsius. Ja, ja, ik hoor de lezer denken: niet zeuren! Je wilde zomer, je krijgt zomer. En daar zit wat in. Op die héle warme dag heeft deze blogger een verhuizing op het programma. Nee, inderdaad, niet slim. Maar soms lopen zaken nu eenmaal zo. Die verhuisklus blijft gelukkig beperkt tot de ochtend, zodat we tussen de middag een frisse salade met véél koud mineraalwater wegspoelen onder een boom op het terras. ’s Middags vooral binnenblijven. Een ijsje. Enfin, de lezer kent het wel… je hebt niet echt honger, maar de dinertijd komt dichterbij. Nou op deze dag eten we een originele Quiche Lorraine. Naar recept van Hugh Jans, die vertrouwde oude meester die jarenlang een goede eetrubriek verzorgde in Vrij Nederland. En bij die quiche drinken we de meest originele wijn die je erbij kunt drinken: Côtes de Toul. Een miniscuul gebied, iets ten westen van Nancy. Zo’n twintig hectare wijngaard heeft deze AOC. Deze wijn is waarachtig curieus. De vin gris maakt een wijnbouwer van blauwe druiven met witte wijntechniek. In deze wijn  zit 75% gamay, 20% pinot noir en 5% auxerrois. De wijn oogt als rosé. En de wijn bevestigt wat álle wijnschrijvers steeds opmerken: wat een waanzinnig verschil maakt het of je wijn drinkt van de westkant van de Vogezen of van de oostkant. De Elzassers zijn kwalitatief zeer de moeite waard, de wijnen van Côtes de Toul, Meuse en Moselle zijn vooral lokaal belangrijk. Mijn droom is om voor álle omstandigheden passende wijnen voor handen te hebben. De belangrijkste karakteristiek van deze Côtes de Toul is héél veel frisheid en zuren en daar hebben we veel behoefte aan bij dit warme tropische weer. Prima combinatie met de quiche.