Gewürztraminer 2007 Selection Grains Nobles, Scherb

Peter, ik sta nu bij de wijnboer, heb je interesse in Elzasser wijn?  Kijk, dat zijn de betere sms-jes. Mijn zwager. Toffe gozer. Die gaat geregeld met enkele maten motor rijden. In groene streken. Met bochtrijke wegen. Dus ook in de Elzas. En als hij terug is deelt hij de bekommernissen (motordefecten die zelfs met auto-onderdelen worden verholpen, vraag me niet hoe, want ik weet er het fijne niet van maar vind dit al heel knap en overtuigend klinken…) en geluksmomenten (die voor een belangrijk deel bestaan uit edel vocht, zowel bier als wijn, en voedzame, smakelijke maaltijden). De riesling en de gewürztraminer van de wijnboer had ik in het glas gehad. En na enkele sms-jes (wil je niet de pinot gris? Nee, gewurztraminer is uitstekend) ben ik virtueel eigenaar van een doosje wijn gemaakt van door edele rotting aangetaste druiven. Vierduizend flessen (0,5 liter, sucres résiduels 100 g/l) zijn er gemaakt, leert de Guide Hachette. “Doré aux légers reflets verts, ce 2007 associe au nez la rose et les fruits exotiques surmûris (mangue et litchi). Le fruité est très present en bouche ou l’abricot sec, l’orange et l’ananas confits viennet compléter cette palette. Après une attaque fraiche, on découvre une structure puissante concentrée, sans excès de douceur.” Wat kunnen die Fransen het toch altijd mooi verwoorden! De wijn krijgt goudkleuren zonder sporen van ouderdom, de neus is ontzettend fraai, een explosie van complexe geuren: gedroogd Turks fruit en kruiden, ik ruik een marjoraan impressie. De zacht milde aandronk en dan een vooral elegante wijn, harmonieus zonder stroperige concentratie. Perzik is goed herkenbaar. Dit is een uitermate uitgebalanceerde wijn. De wijn kreeg een gouden medaille bij de Gewürztraminer du Monde, in maart 2010 gehouden in Straatsburg. De volgende fles gaat open met mijn zwager. Natuurlijk.

Kopke vintage port 1991 Quinta Sao Luiz

Dit keer was de kaas de aanleiding. Een mooie gorgonzola picante. De onvolprezen kaasencyclopedie van Christian Callec zegt hierover: men gebruikt hiervoor twee melkbeurten, waarbij de avondmelk steeds wordt gestremd en de wrongel de hele nacht wordt opgehangen. Hierdoor kunnen de aanwezige schimmelsporen de kaas bereiken. De volgende ochtend wordt deze één dag oude wrongel in de vorm gedaan, laag voor laag, met telkens één laag van de verse ochtendwrongel ertussen. Na enige rijpingstijd wordt de kaas doorboord met naalden van roestvrijstaal. Hierdoor kan de schimmel (penicillium gorgonzolai) zich goed door de kaas verspreiden en ontstaan de befaamde blauwe aders. Voor de kaas wordt rauwe melk uit de bergweiden gebruikt. Christian Callec geeft als wijnadviezen een mollige witte wijn (Caluso) of een volle rode wijn (Ghemme, Barbaresco of Barolo uit de Piëmonte). Nou heeft deze wijnliefhebber het niet zo op Piëmonte, dus viel de keus op een vintage port. Twintig jaar oud. 1991 was het jaar van de befaamde vorst in het voorjaar (min 15 graden celcius op 21 april) in Bordeaux. Bovendien is het een van de koudste jaren ooit. Veel serieuze wijnboeren declasseerden de Grand Vin. In 1991 werd mijn zoon geboren. Op zoek naar mooie flessen die we kunnen drinken bij verjaardagen, diploma’s e.d. kwam ik terecht bij Cote Rôtie uit de Rhone (met dank aan de wijntijdschriften). Die dronken we tot volle tevredenheid toen hij 18 jaar werd. Deze vintage port is de eerste fles die open gaat: mild, niet supergeconcentreerd, maar heel elegant met die typische neus van krentjes. Ook ruik ik chocolade en pruimen. De karakterstructuur van deze port is meer een ballerina dan een krachtpatser. De port stemt mild en tevreden. We drinken die vóórdat we naar de kerstmis gaan, waarvoor de keuze valt op de studentenkerk. Ook een milde omgeving met een voorganger die een uitnodigende visie heeft op het geloof, geen beperkende. Een warme mis met véél zang. “Daar waar vriendschap is en vrede, daar waar liefde is, daar is God.” Dat doet mij denken aan mijn favoriete copla van J.W.F. Weremeus Buning. Ze zeggen ik ben een dronkaard / Maar soms ben ik goeden wijn waard / Dan drink ik God uit een klein glas / Alsof Hij alleen voor mij was.  

Chateau Pineraie 2000 Cahors ac

Flesje uit de kelder getrokken die beland was in een Bordeaux-vak. Oei, oei, van deze wijn is ook een speciale cuvee, die is echt om te rijpen, maar deze? Had al wel gedronken mogen zijn. Maar, lezers, wat een verrassing! Bij Cahors denk ik aan zwarte wijnen, 100% cot, in hun jeugd niet te genieten, moeten echt rijpen. Deze wijn heeft een neus waar je alleen al héél blij van kunt worden: mocca, koffie, chocolade, en de smaak is volstrekt op dronk, liefelijk, harmonieus, hap sap, je neemt en slok en wilt onweerstaanbaar dat glas opnieuw aan je mond zetten. Dit is een prachtglas nu. Dáárom vind ik een eigen keldertje zo enorm gelukkig maken. De wijn is in balans en aantrekkelijk. Geeft zich helemaal gewonnen, moet niet veroverd worden, wat een charmeur. Genoten bij de zondaglunch met een eenvoudige spaghetti met shiitake. Het leven is mooi!

Luttele weken later heb ik de seciale cuvee maar eens opengemaakt, dat is Cuvee l'Authentique 2000. Die is ook bloedmooi, maar anders. Diepe kleur en véél vanille rijkdom in de neus, cederhout en een mandje kersen. Goede balans, begint op dronk te komen maar heeft nog véél potentie. Eerlijk gezegd vind ik de 'gewone' cuvee op dit moment een openbaring; de bijzondere cuvee kan nog wel even.

Manzoni Bianco 2009 Conte Loredan Gasparin, Marca Trevigiana IGT

Altijd op zoek naar bijzondere druifjes, attendeert de vriendelijke wijnhandelaar mij op…. Manzoni Bianco. Daar heb ik nog nooit van gehoord. Misschien wel ooit geproefd, maar dan daarna alles vergeten. De druif is een kruising van de Rhein Riesling en Pinot Blanc staat op het achteretiket. De naamgever heet (drie keer raden) professorManzoni, die ook directeur was van de school voor wijnbouwers in Conegliano. De herkomstaanduiding is ook al helemaal nieuw voor mij, Marca Trevigiana komt uit Veneto. Het kasteel op de voorkant van het etiket heeft waarempel wat trekjes van Château Margaux, maar dan met de standbeelden van het Vaticaan er bovenop geplaatst. Genoeg gespeeld, grijze cellen daarboven, de tong wil proeven. En het oog wil ook wat. De kleur is citroengeel met een gouden weerschijn. De frisse neus heeft veel expressie: een impressie van ananas en véél citrustonen. Ruik ik goed dat er ook iets van boter in de neus zit? De smaak is sappig met viefe zuren. Opvallend is dat de wijn flink wat kracht bezit, dit is géén frêle meisje, maar een wereldse en struise vrouw. De wijn heeft wat rondeur. Een piepklein bittertje in de afdronk maakt de wijn uiterst karaktervol. De kracht typeert de wijn meer dan finesse of elegantie, en dat is best prettig. What you see is what you get! Waar ga ik die bij drinken, vraag ik? De tip is een stevige vissoort, zoals zeeduivel. En dat gaat inderdaad heel goed.

Website van het domein: http://www.loredangasparini.it/en/

Château Les Carmes Haut Brion 1986 Pessac Leognan

Vandaag zijn we 25 jaar getrouwd. We vieren dat intiem; de familie- en vriendenfestiviteiten volgen later. Les Carmes Haut Brion ligt – volgens Hubrecht Duijkers’ Bordeaux wijnatlas en encyclopedie – in het verstedelijkte Pessac. Het château dateert uit 1850 en ligt in park met veel bomen. De wijngaard telt 4,7 hectare wijngaarden met 50% merlot, 40% cabernet sauvignon en 10% cabernet franc. Duijker schrijft dat de wijn klassiek van karakter is en geduld vergt. De website van het domein laat zien dat er kleine verschuivingen zijn in de druivensamenstelling (55m, 35cs, 15cf) en dat de druivenstokken gemiddeld nu 35 jaar oud zijn. Jarenlang was dit een familiedomein (fam. Chantecaille), begin 2010 heeft de groep Pichet het domein overgenomen. De karmelietenorde heeft ruim drie eeuwen dit domein bestierd. De moed zakt me in de schoenen als ik de fles ontkurk. De kurk verbrokkelt volkomen, blijft voor driekwart zitten en breekt bij een tweede poging. Oei oei. Uiteindelijk kan ik de wijn door een zeef ingieten en… yes sir! Godzijdank, de wijn deugt. Prachtige tuilékleur, zoals die warme Italiaanse dakpannen, aan de rand. De neus heeft aardse tonen, vuursteen, mineraal en kreupelhout. Viefe smaak met goede balans, die vuursteen associatie komt duidelijk terug. Fraaie tertiaire tonen, ik hou daarvan, met onderliggend rood fruit. Een licht caramel-achtige afdronk. 1986 is een klassiek wijnjaar. De wijn is meer elegant dan krachtig, een klassieke true to type Bordeaux. Les Carmes Haut Brion is een domein in Pessac met als directe buur Haut Brion, dicht bij La Tour Haut Brion en La Mission  Haut Brion. Mijmeren over een kwart eeuw lief en leed. De balans is uitermate positief.

Domaine du Point du Jour 2003 Cuvée Tradition, Fleurie

Wie met de ogen van een econoom naar geld kijkt, onderkent meteen allerlei mogelijkheden voor toepassing. In de basis geef je geld uit, of je gaat ermee sparen. Of beleggen. Of investeren. De grap van een wijnkelder is dat dit samen gaat: je geeft geld uit om flessen in de kelder te leggen én je investeert in toekomstig genoegen. Soms zelfs in financieel rendement (wie wijn verkoopt), maar daar gaan we het hier niet over hebben. Er zijn niet zoveel wijnliefhebbers die een Fleurie de kans geven om acht jaar oud te worden. Jong is de wijn uitstekend te drinken en te genieten. Dus waarom laten liggen? Nou, bijvoorbeeld omdat je een liefhebber bent van wat meer belegen wijnen. Of omdat je die ervaring van een geouderde Fleurie wilt meemaken. De wijn kleurt bruin in het glas, vooral aan de randen. De neus heeft niet meer die expressieve fruitcocktail die de jonge Fleurie geeft. Maar wél… een steeds aanwezig doosje frambozen, dat is er nog steeds! Het kinderlijke plezier heeft plaatsgemaakt voor een impressie van een verlegen danseres die zichzelf overtreft, die lef heeft, zich laat zien en.. indruk maakt. Ik hou van zo’n belegen glas. Fluwelig en joyeus op de tong. Vloeibaar plezier. En ja… de gamay druif krijgt gerijpt duidelijk pinot noir karakteristieken. Een neus met een beetje stal. Een vluchtige impressie van mest, herfstbos, truffel. De zuren geven de wijn levendigheid. Zo’n acht jaar oude Cru de Beaujolais stemt tevreden.

Blaufränkisch Hochberg 2009, Gerhard Wohlmuth, Burgenland

De wijn kleurt paars, er springen wat frivole kersenimpressies uit het glas. De smaak is soepel, prettig sappig en met mooie zuren. Een wijn die ik graag betitel als ‘hap sap’, en daarmee bedoel ik dat je héél graag een volgende slok neemt. Deze Oostenrijkse wijn heeft een etiket met een olieverfschilderij van Jakov Bararon. Het zou de Hochberg kunnen zijn, de wijngaard waar de Blaufränkisch groeit. En dan een beeld van de herfst, een tikje overdreven met  de rode kleuren. De bodem bestaat uit leemgrond ‘mit schieffer’. De druiven werden met de hand geoogst en ook daarna nog geselecteerd. Deze Blaufränkisch is voor mij een echte plezierwijn. Ongecompliceerd lekker. De Blaufränkisch druif is een blauwe druif met een donkere schil, die ik in de loop der tijd wel ben gaan waarderen. De druif komt voornamelijk voor in Oostenrijk, in mindere mate in Duitsland en Zuid Europese landen zoals Italië. In Burgenland gedijt de druif heel goed. Het is een fruitige druivensoort en ook wel bekend onder andere  namen zoals Lemberger, Frankovka en Frankonia. De druif geeft wijnen met potentieel veel tannine en aroma's van rijpe kersen, bessen en een hint van kruiden. Soms doet een Blaufränkisch denken aan een Cru de Beaujolais, ook al van die plezierwijnen. Gekocht bij Ton Overmars inAmsterdam.

Website van het domein:   http://www.wohlmuth.at/

Great Wall Cabernet Sauvignon, China

 Albert Heijn had een vooruitziende blik én vernieuwingszin. In zijn “memoires van een optimist” schrijft hij dat midden jaren vijftig van de twintigste eeuw het idee bestond om de wijnkelders te sluiten. “We hebben dat besluit niet uitgevoerd omdat we niet wisten wat we met de wijnkelders aanmoesten en dat is een geluk geweest. Wijn leek in die jaren een verloren zaak in Nederland. De meeste mensen vonden wijn zuur en duur en voelden zich te onzeker om het te drinken vanwege de uitgebreide etiquette die eromheen bestond. In de winkel voerden wij daarom zoete Spaanse wijntjes en Samos uit Griekenland, maar we kregen daarover nog neerbuigende briefjes als ‘Kan die azijn die u verkoopt niet wat goedkoper?’. Om in één keer van dit beroerde beeld af te zijn lanceerden we Chateauneuf du Pape en Petit Chablis. Dit had het omgekeerde effect: we maakten mensen nog schuwer dan ze al waren.” Tot zover die memoires. Albert Heijn introduceerde in 1952 de zelfbediening en scoorde later met sherry en ook Pinard. Pinard was een merknaam voor Franse wijn. Mariëlla Beukers heeft een aardig verhaal geschreven over de herkomst van de naam. En wijnschrijver Harold Hamersma had zijn eerste wijnervaring op de tienerkamer van een meisje waar hij hopeloos verliefd op was, met… Pinard. Eén naam als symbool voor een heel land. Het is niet meer van deze tijd. Of wel? In de toko nam ik vandaag een flesje Great Wall Cabernet Sauvignon mee. Uit China. Een land met 1,3 miljard mensen. De firma is gevestigd in Shacheng in het Noordwesten van China, op de kaart tussen Kazachstan en Mongolië. Op het internet kan ik terugvinden dat Great Wall maar liefst honderd verschillende wijnen voert: “including dry wine, half dry wine, sweet wine, half-sweet wine, fortified wine, sparkling wine and distilled wine. The products of Great Wall are praised by Europe experts as ‘typical orient wine’.” De wijn heeft geen jaartal. En in het glas kleurt de wijn al aardig bruin, dus ik ben wat op mijn hoede. Staat de wijn al jaren in het schap? Rechtop? Dan zal de smaak niet meevallen. Mijn huiver is onterecht. De wijn heeft een kleine neus, een pietsie zoetje naast de zuren. De wijn is een pretentieloze sloeberwijn zonder heel kenmerkende karakteristieken. Daarom  maakte mijn brein de associatie met Pinard.

Carlos VII Amontillado, Alvear, Montilla-Morriles DO

Curieuze druiven hebben mijn belangstelling, maar óók ondergewaardeerde, niet modieuze druiven en gebieden. Dit flesje Montilla-Moriles is apart. Montilla-Moriles ligt ten noorden van de Zuid-Spaanse stad Malaga in de provincie Córdoba. Hier worden Moscatels verbouwd, en de klassieke Pedro Ximénez druif. Die druif levert droge en zoete Montilla. Vooral die Pedro Ximénez brengt kwaliteit. Er zijn lange en hete zomers. De zogeheten vinos jóvenes afrutados worden binnen één jaar na productie verkocht, ze hebben een gangbaar alcoholpercentage van 10-12%. Solera wijnen worden als Pale Dry, Medium Dry en Cream verkocht (13-15% alcohol). Dan zijn er de solera wijnen die worden verkocht als fino, amontillado en oloroso. De Carlos VII heeft 19% alcohol.  Deze 15 jaar oude amontillado is gemaakt van uitsluitend Pedro Ximénez druiven en rijpt in een solera systeem van 25 jaar oud. In feite is een amontillado een oude gerijpte Fino. Mijn lokale slijter keek enthousiast en blij toen ik dit flesje kocht, da’s fijn, want zó voelde ik mij ook. In het glas heeft de wijn een dondere mahonie-kleur. De neus is nootachtig, doet denken aan sherry. Op de tong is de Carlos VII voortreffelijk harmonieus. Alles klopt aan dit glas. Alvear is een uitstekend huis; ook de prettige rode wijnen van Palacio Quemado zijn een loot aan de Alvear stam om naar uit te kijken. Carlos VII leefde van 1848 tot 1909, hij was een Bourbon-troonpretendent.

Website van het huis: http://www.alvear.eu/english/presentacion1.ap

Schloss Halbturn Sankt Laurent 2006 Schlossabfüllung Baron Waldbott Bassenheim

Een langgekoesterd idee krijgt vorm en dat geluksmoment vraagt om een goede fles. Het is een wijn van een Baron. Nee, niet de befaamde Baron uit Bordeaux, maar uit Oostenrijk. Schloss Halbturn ligt in Burgenland, ten oosten van de Neusiedler See en een luttele vijf kilometer van Hongarije. Een warme streek waar méér druivenvariëteiten worden verbouwd dan in enige andere streek in Oostenrijk. Wij kiezen voor een Sankt Laurent. Wikipedia geeft watoudere cijfers, maar zeker is dat de druif het meest is aangeplant in Burgenland. Ik zoek nog wel op wat ik hierbij het beste kan eten, dacht ik, maar dat viel tegen. In drie van mijn wijn/spijsgidsen vond ik geen antwoord. Wijnvriend Wil bood uitkomst: lamsrack is een prima disgenoot. Sankt Laurent is een druif die van zichzelf niet veel tannine bezit, zegt Jancis Robinson. De druiven zijn met de hand geplukt en uitgeselecteerd. Koude maceration en daarna pigeage, 12 maanden rijping op Frans eikenhout en ongefilterd op fles gebracht. Wie even wat surft op de website van dit domein, ziet daar vertrouwenwekkende beelden. Ik hou ervan om te zien hoe op een selectieband de druiven worden uitgeselecteerd vóór de wijnbereiding. Als dat gebeurt, werkt men zorgvuldig en met oog voor kwaliteit. En zo zie ik ineens iets dat mij als fan van het Britse wijntijdschrift Decanter erg deugd doet: deze wijn kreeg een score van 18,5 uit 20 in de Decanter World Wine Awards competitie 2010. De beste Oostenrijkse wijn en bij de beste 50 wijnen uit de wereld. Dat schept verwachtingen. De wijn heeft een diepe kleur bij het inschenken, paarsrood, niet zó doorzichtig als pinot noir vaak is. Geen ontwikkeling aan de rand, de neus maakt een warme indruk, maar ook iets van naaldbomen, ik moet denken aan een ven in het bos. Jeugdig-baldadig. Pas als de wijn voldoende lucht heeft gehad komt ook een kersenimpressie. Aansprekende zuren in de smaak, mild en levendig, sappig op de tong. Mooi op dronk, zegt N. Dit is een prettig verfijnde wijn met finesse. Prima combinatie met de lamsrack. Oostenrijk-specialist Wil gaf dit recept:  Past naar mijn mening goed bij lamsrack, ingewreven met zout en peper, aanbraden met wat boter en olie. Sjalotten, knoflooktenen en tijm toevoegen en ca. 10 minuten in voorverwarmde oven op 220 graden braden. Uit de oven nemen en 10 minuten laten rusten. Ondertussen al gemaakt: een saus op basis van uien, peterselie en knoflook afgeblust met witte wijn. In laten koken (20 min.) met een lamsfond of wildfond, op smaak gebracht met wat mosterd, thijm, peterselie, kappertjes. Door de zeef drukken en op de kook brengen met wat zure room. Daarna wat zout en peper toevoegen en flink mixen. UPDATE 220811: Er zit nog een slok in de fles, en... die blijkt uiteindelijk héérlijk fluwelig. Ik baal daar een beetje van, want ik had deze fles méér lucht moeten geven om alles eruit te halen wat er in zit.

Shaya Habis 2008 Verdejo old vines, Rueda

Lief is wat down. Kom, we gaan een lekkere fles openmaken, zeg ik om haar humeur op te beuren. Ik kies een bovengemiddeld mooie wijn, een zondagswijn... op donderdag. Als we de wijn proeven ben ik een tikje teleurgesteld: ik ruik een zweem van gist, wat citrus en mineralen. Een bescheiden mooi neusje, zegt lief. In de smaak fijne zuren, wat rondeur en veel rankheid. Maar goed, mijn teleurstelling is nog niet weg. Ik las de notities op Cellartracker over deze wijn en die zijn nogal lovend. Met hoge puntenscores. Nou weet ik ook wel, dat je soms wat moeite moet doen om uit een wijn te halen wat er in zit. Alla, we nemen wat spaanse mosseltjes erbij. Maakt nauwelijks verschil. Bij de gevulde paprika’s die we als hoofdgerecht nuttigen is de wijn adequaat. Dan wil ik toch proberen de wijn te laten swingen bij de kaas. Ik heb nog een getruffeerde kaas, dat is een humeurversterker! Maar ook nu blijft de wijn gewoontjes. De wijn werd gemaakt van oude stokken. De Verdejo druif is één van de beste witte druivenrassen in Spanje en produceert volgens de boekjes zeer aromatische, zachte wijnen met body. De Verdejo is het belangrijkste druivenras van het wijngebied Rueda. Daar komen wijnen vandaan die ik ontzettend graag drink in eetcafe’s en restaurants. Niet te kostbaar, zeer betrouwbaar, veel waar voor je geld. Deze wijn vind ik zijn geld niet waard. We dronken eerder de eenvoudige versie die ongeveer eenderde kostte, die vond ik qua prijs/kwaliteit beter. Voor deze prijs koop ik drie fraaie rieslings. Enfin, de wijn even laten overnachten. Zou de wijn meer lucht nodig hebben, een karaf wellicht? En ja… de wijn is de volgende dag… wat zal ik zeggen: verfijnd. Meer citrus in de smaak. Boterig. Maar toch blijf ik bij mijn standpunt dat de  prijs/kwaliteit verhouding hier niet deugt. Nog even op internet gesurfd. De Verdejo toont in de geur uitgesproken aroma's van grapefruit, citrus, bloesem, mineralen en kruiden. De wijnen zijn herkenbaar aan een karakteristieke lichte bittertoon. De wijnen zijn goed van structuur en hebben een goede balans. Wijn van Verdejo zou ook herkenbaar zijn aan peren in de neus. Na enkele flesjaren geven ze honingachtige tonen een duidelijke indruk van noten. De wijn is gebotteld op een loeizware fles met een diepe ziel waar mijn duim in kan onderduiken.

Domaine des Liards 2000 vieilles vignes, Montlouis

Ik heb een voorliefde voor de chenin blanc druif. Die geeft wijnen die uiteen kunnen lopen van heel droog tot rijk zoet. Het is een beetje een doerak van een wijn druif, want je weet vaak niet precies wat je op de tong kunt verwachten van deze bengel. Vinoloog Udo Göebel is bezig met een scriptie over de druif voor zijn Magister Vini opleiding; vandaag maakt hij melding op zijn blog dat hij de scriptie over een week gaat afronden.  Ik ben reuze benieuwd! De wijn van chenin blanc uit Anjou/Saumur/Touraine heeft de kwaliteit dat hij kan rijpen. Je kunt zo’n fles gerust jaren vergeten in de kelder, dat vind ik fijn. Toen ik voor het eerst wijn kocht om in de kelder weg te leggen, was dat een Montlouis moelleux van Yves Chidaine. Wijnhandelaar Wim Berger maakte mij enthousiast voor deze wijnen. Tot 2000 importeerde hij de wijn op fust, ze werden in Roermond gebotteld. Wim heeft veel verschillende jaargangen in zijn mooie kelders liggen. De 1986 ligt nog altijd in de kelder… en iedere fles die we ervan dronken werd steeds lekkerder. Montlouis ligt bij Tours, tussen de rivieren Cher en de Loire. Vouvray aan de overkant is bekender, de wijnen van Montlouis mineraliger. Deze Montlouis 2000 vieilles vignes van Domaine des Liards komt van een familiedomein van de familie Berger Frères (geen familie van de Nederlandse Bergers). Het domein is sinds vijf generaties in de familie. Er is een aardig youtube filmpje waarin Laurent Berger vertelt over zijn familiedomein, klik HIER. Dit flesje heeft meer dan tien jaar in de kelder gerust, dan is de kans dat de chenin blanc verrassend uit de hoek komt vrij groot. De kleur van de wijn is honinggeel. In de neus ruik ik roomboter, mineraaltonen en hooi. De aandronk is mild, de balans van de wijn werkelijk uitstekend, volstrekt vitaal en met een honingtoets in de afdronk. Een heerlijk glas. Wij dronken deze ene wijn zowel als aperitief, als bij een meloen met parmaham, fussili met een sobere tomatensaus, zoet gepofte paprika en geraspte pecorino… en natuurlijk bij het geitenkaasje daarna. Mijn student-dochter zag crottins, en die laat ze niet liggen. Ze nam dit geitenkaasje ook mee naar Utrecht – ik verkneukel mij al als ik denk aan het gezicht van haar huisgenoten, want dat zijn geen liefhebbers. Deze verstandige  educatieve daad van mijn dochter vervult mij met trots.  

UPDATE 280112: Udo heeft zijn opleiding met goed gevolg afgesloten. Zijn scriptie is te downloaden op  http://www.magistervini.nl/site/Auto_Scripties.php

Brauneberger Juffer-Sonnenuhr 2006, Riesling Beerenauslese, Willi Haag

Een mens kan veel aan het toeval overlaten. En dan komt alles goed. Dat is zelfs een filosofie: het Taoïsme.  Een taoïst verzet zich niet tegen de gang van zaken, maar probeert bewust het beste ervan te maken. Klinkt heel fijn. Bij wijn is het echter fijn niet te dralen. Michelin heeft zo’n mooie kwalificatie bij restaurants: de reis waard. Bij wijn is dat niet anders, vind ik. Een drie *-sterren wijn (mijn hoogste kwalificatie) is ook een reis waard. En zo komt het dat we ineens in Brauneberg zijn aan de Moezel – of all places. Ik proefde enkele weken geleden de Brauneberger Juffer-Sonnenuhr 2006 Beerenauslese van Willi Haag; mijn woordenschat schiet te kort om te omschrijven hoe mooi die wijn is. En ja, die wilde ik dus heel graag in de kelder hebben. Het is heel hebberig, dat weet ik. Maar met zo’n Beerenauslese kun je met zekerheid genieten bij mooie momenten, zoals verjaardagen, het veilig thuiskomen van kinderen na vakantie, etc. De wijn ruikt naar mineralen, naar ‘schieffer’ zoals ze ter plekke zeggen. De neus heeft ook mooi fruit zoals perzik, abrikoos; je ruikt ook de edele rotting. Ongelofelijk mooi volzoet in de smaak, zonder plakkerig te zijn, heel vief dankzij de enorme hoeveelheid zuren. En dat allemaal goed in balans. Het wijnjaar 2006 krijgt een zeventje in de Moezel van het wijninformatiecentrum. Maar Willi Haag heeft in dat ‘moeilijke jaar een heldenprestatie geleverd’, schrijft wijngids Eichelmann. Daar kan ik volledig mee instemmen. Dit is een voortreffelijk flesje nectar. Curieus is dat er twee soorten Beerenauslese worden verkocht: de zogenaamde 1/07 en de 2/07. Deze nummers zijn ontleend aan het A.P. nummer. De wijnen zijn allebei prachtig, maar 1/07 is nóg een tikje geconcentreerder en iets later geoogst dan de 2/07. Voor beide wijnen mag de lezer mij ’s nachts wakker maken. Zoveel is zeker.

Deutzerhof 2008 Frühburgunder, Ahr, Cuvee Alpha & Omega

In het Ahr gebied liggen 557 hectaren wijngaarden, waarvan 478 ha. voor rode wijn. Daarvan is maar 7,5% beplant met Frühburgunder. Oz Clarke noemt de druif niet eens in zijn Druiven en Wijnen. Jancis Robinson’s  Oxford Companion of Wine heeft een heel klein lemma. Zoals het woord al aangeeft is de Frühburgunder familie van de Burgunders, het is een mutatie van de Blaue Spätburgunder. De druif heeft kleinere druifjes met een dikkere schil. De wijnen die ervan gemaakt zijn onderscheiden zich door een robijnrode kleur en zijn fruitrijk. Zijn naam kreeg dit curieuze druifje omdat de druiven heel vroeg rijp zijn, medio augustus. Tot het begin van de twintigste eeuw was de Frühburgbunder de meest aangeplante druif in de Ahr, maar vooral in de jaren zestig werd de druif afgedankt – te kwetsbaar voor ziektes. Er zijn nu nog maar enkele wijnbouwers die de druif verbouwen. En daar mogen we best dankbaar voor zijn, want deze Deutzerhof Frühburgunder 2008 Cuvee Alpha & Omega is beslist zeer de moeite waard. De kleur is zeer doorzichtig licht rood. De neus geeft een stalimpressie, maar vooral kreupelhout. Erg mooi. De wijn smaakt verfijnd, denk aan een frivool fotomodel, vol levenslust. Een ballerina, heel vief, vol spanning. Het is een verrukkelijk glas wijn, licht en speels. Naar het schijnt heeft ook de Slow Food beweging zich opgeworpen om de Frühburgunder te ‘redden’. Da’s mooi. Deutzerhof is een familiedomein, waarvan de oorsprong teruggaat tot 1574. Het domein zelf ligt prachtig in een kom met een microklimaat. In de proefkamer voelde ik mij te gast in het Oval Office van de Amerikaanse president, voor wat het waard is. De Frühburgunder is hier op slechts 0,63 hectaren aangeplant.

Domaine du Jas d’Esclans 2007 Côtes de Provence, Cuvee du Loup

Juli en augustus moeten nieuwsluwe maanden zijn. Waarbij je verpoost aan het water, met een Telegraaf waarvan journalist Koos Postema ooit heeft gezegd dat de grootste verdienste van die krant is dat je die in een kwartiertje leest. Enfin, ’s zomers lees je in de Telegraaf van alles dat je nooit las: Stan Huygens Journaal (niet alleen snel plaatjes kijken), de horoscoop, het misdaadnieuws etc.  Maar in 2011 is alles anders: het zijn géén komkommertijden voor het nieuws. Zelfs de Tour de France is oneindig veel spannender dan anders. Europese politici maken overuren om het faillissement van Griekenland (en wat zijn dan de gevolgen voor de euro?) te bezweren. De Belgische koning spreekt met gebalde vuisten voorafgaand aan de nationale feestdag een emotionele rede uit waarin hij de politici oproept eens over de muurtjes van het partijbelang te kijken, nu het land al meer dan 400 dagen na de verkiezingen geen regering heeft (een wereldrecord). In Noorwegen schiet een activist tegen de multiculturele samenleving bijna zeventig jongeren dood op een eilandje, terwijl hij in Oslo een bom laat ontploffen die slachtoffers maakt in het regeringscentrum. Acteur John Kraaijkamp is overleden, hij werd 86 jaar. Dat is een contrast met het geknakte leven van de beste soulzangeres van het laatste decennium, Amy Winehouse, overleden op 27-jarige leeftijd. Tot slot regent het veel. Dag in, dag uit. Dan heb je behoefte aan een glas om je met het leven te verzoenen, een glas wijn waarbij je de grijze cellen goedmoedig kunt toespreken, rustig maar jongens, even pauze, even niks. Zo’n glas is Domaine du Jas d’Esclans 2007 Côtes de Provence, Cuvee du Loup. Een voorname neus met vanille en kruiden, lekker rijk. Een fluwelige smaak, vol en geconcentreerd, je hebt écht serieuze wijn in het glas. Veel kersen in de smaak, chocolade ook. We combineren met een huiselijke tagliatelle met tomatensaus en lekkere gehaktballetjes. Inderdaad: troosteten. De combinatie maakt een tikje zorgeloos, en dat is precies wat we nodig hebben. De rode Provence is gemaakt van 80% syrah en 20% grenache. Bescheiden opbrengst van 30 hl./ha. Elevé en barriques meldt het etiket, deels op nieuw hout dat zo’n voorname toon geeft. Het wijngoed ligt zo'n 25 km. ten noorden van Saint Tropez. De bodem hier bestaat uit rode gres, kalk, leem en kiezel. Piepklein ter grootte van een vingerpink staat een Agriculture Biologique etiket op de fles: de wijn is gemaakt zonder kunstmest en chemische bestrijdingsmiddelen om onkruid en insecten te bestrijden.

Importeur: wijnhandel Jean Berger, Swalmerstraat 5, Roermond

Château Tertre Roteboeuf 1990, Saint Emilion

Ergens ben ik wat allergisch voor ‘volmaakte wijnen’. Die vind ik griezelig. Zo’n gevoel als bij een schoonheidsmiss, te mooi, te hemels, het kan niet waar zijn. Maar goed, deze wijn benadert toch aardig die perfectie. En het is een wijn met een verhaal, het verhaal van de wijnmaker François Mitjavile. Een gepassioneerd man. De website van dit château is uiterst bescheiden: een foto en een vriendelijk bericht dat men graag reageert op vragen. Die foto is fascinerend. Het wijndomein is een grote en sobere boerderij, het heeft nergens de allure waaraan je onwillekeurig bij het woord “Château” denkt. Toch maakt Mitjavile daar een grootse wijn.  Het is héél mooi als een lang gekoesterde fles zich op het moment suprême presenteert zoals de bedoeling is: héél veel genoegen geven. Deze wijn luisterde een etentje op van een kroonjaar verjaardag. Uitermate vitaal met prachtige en rijke neus, nog geen tertiaire tonen, vief, geconcentreerd, fluwelig, echt een genot om te drinken.

Clos de Vougeot 2000, Fery Meunier

Wie het serieus wijnproeven heeft ontdekt, heeft informatiehonger. Je wilt véél meer weten van dat kostelijke vocht. En dan ontdek je al snel dat er superieure wijnen zijn, met krachtige reputaties, die niet voor gewone stervelingen lijken te zijn weggelegd. Yes sir, denk aan Châteaux als Pétrus, Latour, Haut Brion, Lafite Rothschild, aan Bourgognes als La Romanée, La Tache, Richebourg, de absolute top Rhonewijnen zoals Hermitage, maar ook Spaanse, Italiaanse, Duitse, Australische en Californische wijnen. Ik voel mij heel bevoorrecht als ik dan toch zo’n wijn in het glas krijg. Bij bezoeken aan de Bourgogne ben ik steeds met respect even gaan kijken naar die fameuze en kostbare wijngaarden, zoals Clos de Vougeot. In de 12^e eeuw aangelegd door monniken. Nou is daar iets opmerkelijks mee aan de hand, want die wijngaard van pakweg 50 hectares heeft meer dan tachtig eigenaren. En het schijnt dat er zes verschillende types terroir zijn te onderscheiden. Je weet dus niet wat je in het glas krijgt als er Clos de Vougeot op het etiket staat. Deze Clos de Vougeot 2000 van Fery Meunier proefde ik in een blinde proeverij, naast Château Montus 1998 en La Dame de Montrose 2000. Mijn voorkeur ging helemaal naar deze wijn uit, die ik (hell !) voor een Saint Julien aanzag. Doorzichtige kleur, belegen neus met veel vanille, heel complex en veel impressies: pioenroos, aards, truffelassociaties. Rondeur en sap in de smaak, goede balans en stevig. Nu met elf jaar mooi op dronk. Overigens is Fery Meunier een benaming voor wijnen die op de markt worden gebracht door een samenwerking van Jean Fery Louis (eigenaar van domaine Jean Fery & Fils in Échevronne, Beaune) en Alain Meunier (domaine Jean-Jacques Confuron in Premeaux Prissey, Nuits) die in 1995 gestalte kreeg. Geen eeuwenoud domein, maar een moderne samenwerking.

Sauvageon 2009, Domaine Rives-Blanques, vin de pays d’Oc

Kinderen uit eenzelfde gezin kunnen zich volstrekt verschillend ontwikkelen: de een is een bij de dag levende wildebras, terwijl de ander consciëntieus en deugdelijk leeft. Hoe zit dat met druiven? Nou, wel zo’n beetje hetzelfde.. Zo kiezen N. en ik in een restaurant in Epernay na een halfje Champagne voor Sancerre van Henri Bourgeois. Neus in het glas…. wat brandnetels en mineralen. Herkenbaar. Aantrekkelijke en betrouwbare wijn. Een archetypische sauvignon blanc, die je snel herkent als je er bekend mee bent. Toen ik de Sauvageon kocht zei de wijnhandelaar glimlachend: “Aah, de houtgerijpte sauvignon blanc, leuk om in te zetten in proeverijen.” Het is inderdaad een curieus flesje, de wijn uit Limoux heeft een vin de pays d’Oc classificatie. De wijnbouwer Jan Panman is een Nederlander. Hij maakt met zijn Britse vrouw Caryl zowel stille als mousserende wijnen. Deze cuvee is op houten vaten gevinifeerd en niet zo duidelijk herkenbaar als sauvignon blanc. Maar wel… ontzettend lekker, een plezierwijn om zorgeloos van te genieten. Op een Limoux proeverij kwam de wijn goed tot zijn recht: vanille in de neus, veel hout maar ook een milde smaak in de mond, wat bloemig, mineralig en met een bittertje. Niemand herkende de druif en dat bedoelde de wijnhandelaar natuurlijk: dit is een hou-veel-mensen-voor-de-gek-wijn. Limoux eigenheid is nauw gekoppeld aan ligging en klimaat, schreef James Lawther MW in Decanter.  De temperatuur is hier lager en de regenval hoger dan in andere delen van de Languedoc. De hoogte speelt ook een rol, de wijngaarden zijn hier geplant op een hoogte van 200 tot 500 meter. En dan is er een snijdende wind, de maritieme bries of de koelere noord-westelijke Tramontane.

DomaineRives-Blanques, 11300 Cépie

Domaine Huet, Clos du Bourg 1957 demi-sec

Schoonzus is vijftig geworden en wij nodigen haar uit voor een etentje. Helaas heb ik geen wijn uit haar geboortejaar, maar wel… ouder! Vierenvijftig jaar. Even kijken wat er in 1957 gebeurde. Herman Emmink heeft succes met “Tulpen uit Amsterdam”. Stripheld Guus Flater staat voor het eerst in Robbedoes. De Algemene Ouderdoms Wet treedt in werking. Het jaar van Elvis Presley’ Jailhouse Rock, Perry Como met Catch a falling star én Fats Domino en de evergreen Blueberry Hill. De Nederlandse spoorwegen gaan over van gaslicht in de wagons op elektrisch licht. En na de Spoetnik I sturen de Russen  Spoetnik II in de atmosfeer met de hond Laika. Zo’n jaar dus. De wijn ruikt naar honing. En kleurt als oud goud. De smaak… is harmonieus, een belegen dame. “Is die wijn nog goed?” Vraagt schoonzus met een grimas op het gezicht die haar antwoord al aangeeft. Jawel, de wijn is vermoeid, maar geen spoor van oxydatie of maderisatie. De wijn blijft overeind bij een cocktail van rivierkreeftjes. Een mijmerwijn. Gelukkig is mijn zwager die mening ook toegedaan. Wij sippen aan historie. En  zijn even minder aanspreekbaar. Denken over de decennia die passeerden.

Domaine Huet, Clos du Bourg 1957 demi-sec

Druif: chenin blanc

Producent: l’Echansonne Domaine Huet, 11 Rue de la Croix Buisée, 37210VOUVRAY

Viña Tondonia 1997 R. Lopez de Heredia, Rioja, Gran Reserva

Ik heb niet eens in de gaten dat ik rosé in het glas heb (de wijn was geblindeerd), de wijn heeft een mooie egale mahonie kleur. En dus dacht ik aan een geouderde witte wijn. This goes against the conventional wisdom, stond in de New York Times. Rosé van meer dan tien jaar oud. Normaal gesproken zoek je rosé van het állerlaatste oogstjaar. De wijn komt van een lekker traditioneel werkend huis, waar de wijn rustig jáááren op houten fusten ligt. Deze wijn kreeg vier jaar fust, en… de gebottelde wijn blijft ook jarenlang in de kelder. Deze rosé is meer dan 5.000 dagen oud. Gemaakt van 30% tempranillo, 60% garnacha en 10% viura. De neus is vrij gesloten, maar geeft ook tonen van walnoot en gedroogde abrikoos. De smaak is erg droog met vrij hoge zuurgraad. Heerlijk eigenzinnig glas, past zowel bij tapas als bij een pepersteak, schrijven de proevers van het wijntijdschrift Perswijn. Wijnvriend Rob hief zijn handen ten hemel na enkele slokken en riep uit: hier zit géén fruit in… Eheheh, that’s right. Maar het is een uiterst boeiend glas. Voor alle niet-Robben.

Vina Tondonia Rosé Gran Reserva 1997.
Druiven: Tempranillo, Garnache en Viura.
Rijping: Amerikaans eiken vaten 4 jaar. Fles 4 jaar of meer.

Producent:
R. Lopez de Heredia Vina Tondonia
Avda. De Vizcaya, 3. 26200 Haro ( La Rioja ) Spanje
Internet : www.lopezdeheredia.com