Op de exotische markt in Antwerpen staat een
paddestoelen-kraam met vele soorten, en daar kopen we eekhoorntjesbrood. Die
verwerk ik in een eenvoudige pasta met courgette uit eigen tuin. Dáárna bedenk
ik dat dit een uitstekende gelegenheid is om deze wijn (de laatste) te
genieten. Een-en-twintig jaar in de kelder bewaard. Drie-en-twintig jaar oud. Dakpannenkleur
aan de rand en kardinaalrode kleur in de kern. De begelegen neus heeft
on-ge-lo-fe-lijk veel dimensies: leer, ijzer, toffee, pruimen, cederhout en
vuursteen. De smaak is volstrekt op dronk, de wijn combineert rondeur met zacht
gestoofd fruit en heel veel finesse. De wijnfles is ’s ochtends geopend en staat
enkele uren open. Tikje risicovol bij zo’n belegen wijn, maar het loont. Na het
openen van de fles is het bouquet veelvormig, na enkele uren lucht heel
harmonieus en majestueus met gestoofd rood fruit. Het bouquet van de wijn is ’s
avonds als een pauwestaart: glorieus mooi.
Je hebt mazzel: lees net in voorwoord PersWijn juli dat veel 90-ers slijtageverschijnselen hebben (Ronald de Groot), incl Mouton en Latour. Waarom open je zo'n oude wijn trouwens uren vantevoren? Hadden ze in 1990 nog last van bottle stink; zal toch niet?
BeantwoordenVerwijderenIk proef geregeld wijn 's morgens die ik 's avonds bij diner drink, kwestie van gewoonte.
BeantwoordenVerwijderenHeb inderdaad het idee dat veel '90-ers het niet heel lang trekken. Ben altijd al een fan van 1989 geweest. Heb naats wat '90 Sauternes nog een hele fles St.Estèphe 1990. Zal hier niet lang mee wachten. Poujeaux is een betrouwbare factor. Stelt nooit teleur, maar doet mijn hart ook nooit echt sneller kloppen.... Dank voor de notitie, Peter. Grt. Roel
BeantwoordenVerwijderen