Ik geloof dat ik nooit een slechte wijn heb geproefd van Pierre Bise, wijnmaker Claude Papin. Eerst las ik over de wijnmaker in Decanter, volgens mij een artikel over wijncafés in Parijs. Jacqueline Friedrich schreef dat als ze een wijn van Claude Papin op de kaart zag, dat ze nóóit twijfelde en die fles bestelde. Later las ik meer over het domein in het onvolprezen boek van Jacqueline Friedrich over de Loire wijnen. Wij bezochten het domein enkele keren. Geen idee waarom ik ook droge wijn heb gekocht, terwijl alle Coteaux du Layon en Quarts de Chaume wijnen zo goddelijk zijn. Dit is een vergeten fles. Aangezien voor een zoeterik, maar in werkelijkheid een droge. Nu dus veertien jaar oud. Met een oudgouden kleur. En als je inschenkt, ziet de wijn er bepaald stroperig uit, een dikke viscositeit. De neus geeft impressies van hooi en wat honing. Die honingtoets zit ook in de smaak, héél erg vaag zit in de nasmaak iets zoets. Verder een moeilijk definieerbare wijn, gewoon erg lekker, goede balans en ook een bittertje. Wonderlijk, wonderlijk toch hoe chenin blanc kan ouderen. Als we wéér bij Pierre Bise zijn, koop ik opnieuw droge wijn, maar nu met de zekerheid dat die wijn kan ouderen. Ik weet nog dat ik deze wijn jong dronk en toen problemen had met de vettigheid en de alcohol (15°). Nu proeft de wijn ontzettend lekker, zo’n wijn die na enkele glazen je volledig verzoent met het leven. Santé!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten