Brunello di Montalcino 2006 Torre Terza

Desgevraagd geef ik sommelier Bas beleefd aan dat ik de wijnkaart best graag wil zien, maar mij heb voorgenomen mij  geheel te verlaten op zijn deskundigheid. Da’s minstens zo spannend. We proeven twee bepaald curieuze flesjes naast twee moderne klassieken. Het adembenemend mooie voorgerecht van gemarineerde sardientjes (het is sardientjestijd!) met bereidingen van tomaat en paprika krijgen we vergezeld van een delicate Bourgogne: Domaine  Dupont-Fahn Auxey-Duresses Cuvee Rose 2010.

We zien een ongewoon lichte oranje tint in het glas, die doet denken aan Blancs de Noir. Aangename fraicheur en prettige kracht, zoals een balletdanseres. De kleur kreeg de wijn doordat de pinot noir schillen zes uur bij het most verbleven. Bij een strokalf met eekhoorntjesbrood  komt de moderne klassieker die een glimlach op het gezicht tovert: Torre Terza Brunello di Montalcino 2006. Prachtige sangiovese wijn uit Toscane met uitstekende balans, een adellijke neus en dito smaak. De andere klassieker is een Pedro Ximenez sherry van Romate, een heel fijn sherryhuis, maar een cuvee die ik nog niet kende – Cardenal Cisneros. Een droom van een dessertwijn, volstrekt prachtige balans en uiterst geconcentreerd. Bij een dessert van zomervruchten met witte chocolade schenkt de sommelier uit een fles met een knaloranje etiket: Michele Taliano Birbet. Het is een viefe, ranke, opwekkende licht mousserende dessertwijn met 5,5% alcohol afkomstig uit Piemonte. Als ik het goed heb begrepen is de wijn gemaakt op de wijze van Moscato d’Asti. Het etiket vermeldt: Mosto d’Uva Parzialmente Fermentato. Zeer curieus en mede daarom heel leuk om te proeven. We kunnen heel tevreden Maitre Paul van de Bunt bedanken met een handdruk. Hij is een magiër. Daarna verpozen we nog even in de in Ubachsberg gelegen wijngaard De Fromberg. Maar daarover een volgende keer meer.

Website Restaurant De Leuf: www.deleuf.nl

 

La Castagnola 2006 Dolcetto d’Ovada, Castello di Tagliolo

Soms weet je het niet. En dat is niet erg. Je hoeft niet altijd verklaringen te kennen.  Ik stel vast dat schrijvers en journalisten vaak liefhebber zijn van geestrijk vocht. Waarom dat weet ik niet… Op een vrijdagmiddag wissel ik in de patio-tuin uitvoerig van gedachten met ghostwriter Martin. Die liet via twitter weten op vakantie te genieten van de wijnen van Piëmonte.  Ja… toen kon ik niet nalaten nog wat tips te twitteren. En zo raken we in gesprek over schrijven. Ghostwriters maken onder meer speeches. Voor wethouders, burgemeesters, Chief Executive Officers. Dat gaat natuurlijk een stuk beter na een goed glas. We wisselen dus ook van gedachten over wijn. Over Dolcetto. Een soepele wijn die je snel drinkt, zeg ik. Daarmee sla ik de plank echter compleet mis, als we naar deze Dolcetto d’Ovada kijken.

De Dolcetto druif is een gewaardeerde druif in het wijngebied Piëmonte. De druif komt oorspronkelijk uit Acqui en Ovada, vanuit deze twee plaatsen heeft zij zich verspreid over heel Piëmonte. De Dolcetto is een druif die met goede opbrengst en die vroeg rijp is. Hierdoor is ze minder vatbaar voor schimmels en kan ze ook groeien op plekken waar de laat rijpende Nebbiolo het niet goed doet. Deze wijn heeft rijpingspotentieel. Direct uit de fles geschonken trekt de mond nog samen. Geen allemansvriend die je opentrekt en eventjes wegdrinkt met vrienden. Ik besluit dus de wijn in de karaf te schenken. De wijn moet nog wat getemd worden en enkele uren in de karaf doen dan wonderen. Deze cuvee van Castello di Tagliolo  - een pracht kasteel, zie website – is gemaakt nadat in juli de helft van de druiven is weggeknipt, de zogenaamde groene oogst. Daardoor is het concentraat van de overgebleven druiven erg mooi. De inweking van de druiven duurde tussen de tien en vijftien dagen, waarna het sap is overgestoken op Franse barriques. Twaalf maanden mag de wijn rusten in die vaten. Hoe proeft de wijn na het decanteren? De kleur is diep robijnrood met een vage bruine rand. Je steekt je neus in het glas en denkt: aaah, mooi! Mineraliteit, potloodslijpsel en vooral veel morelkers. Ook ruik ik mooie pijptabak en vanille. De wijn komt fluwelig de mond binnen, goed geconcentreerd en veel souplesse. Heerlijk glas, direct aansprekend. Zeg maar het mooie meisje dat langsloopt en waar je meteen naar wilt fluiten. Het hout is fors aanwezig, dat maakt de wijn uiterst geschikt om bij te eten. Wel zou ik het hout typeren als wat boers in de wijn aanwezig (je hebt ook van die adellijke houtttonen). We drinken de wijn bij een stamppotje van paksoi en aardappelen, en een gebakken fazantfilet. Combineert goed. Bij een staartje wijn snoepen we nog wat Oude Goudse en Belegen Nederlandse Geitenkaas.

Website wijndomein:  http://www.castelloditagliolo.com/castelloditagliolo/

 

Torcolato 2005 Maculan, Breganze

Lief gaat naar een hartsvriendin, ze komt laat thuis, want de dames gaan uit eten. Ze kiezen voor een top-Italiaan. We schrijven 1990. Den Haag. Ze gaan eten bij restaurant Da Roberto aan het Noordeinde. Ik weet dat zo goed omdat Roberto zijn boek Koken als Roberto met datum voorin heeft gesigneerd (Per una Bel Bronze, ja ja laat dat maar aan Italianen over). Ik ben helemaal verknocht aan de basisrecepten uit dit boek, zoals tomatensaus en coulis.  Maar goed, in dat boek staat een dessert met als advies: Torcolato. Toen ik indertijd bij een slijter nietsvermoedend een flesje Torcolato wilde kopen, kreeg ik de deksel op mijn neus. Nee, dat heb ik niet. De slijter (een vrouwelijke vinoloog) pakte er een handboek bij. Ze keek mij nog eens goed aan. “Nou, nou, dat is een bijzondere wijn”, zei de vinoloog.  Aan haar gezicht zag ik dat ik in haar achting steeg.  Maar… niet leverbaar. Hoe gaat dat daarna?  Je vraagt nog eens links en rechts, Torcolato bleek zelfs bij de Italiaanse groothandel waar ik graag kom niet leverbaar en… Torcolato verdween uit mijn belangstelling.  Toen ik onlangs bij Henri Bloems in Tilburg enkele flessen Chablis kocht en naar de kassa liep, zag ik een vak met halve flesjes  Torcolato. Bloems’ Marcel Kattestaart is gespecialiseerd in Italiaanse wijnen. En hoppa, natuurlijk steek ik mijn arm uit om zo’n halfje mee te nemen. Er staat een mooi verhaal over de ontstaansgeschiedenis van deze   geheime Italiaanse zoete witte wijn in de New York Times (klik HIER). De wijn is gemaakt van garganega druiven (waar ook Soave van wordt gemaakt), vespaiolo en tocai friulano. Torcolato ontleent zijn naam aan strengen in elkaar gedraaide druiven die te drogen worden gehangen. Hoe proeft die Torcolato nou? Deze zeven jaar oude wijn heeft een kleur van cognac, mahonie met een goudgloed. De wijn walsend in het glas, zie ik een vette wijn, stevige viscositeit. Het bouquet van de wijn is heel breed: lavendelhoning, marsepein en Turks Fruit. Voluptueuze en Rubensiaans rijke smaak. Met een abrikozen-pittige nasmaak. Een meditatiewijn. Of jaloersmakend aperitief. Pracht dessertwijn. Lief maakte er niet Roberto’s Tiramisu bij, maar gecarameliseerde aardbeien met vanilleschuim/room uit de oven.