Vin du Bugey, Mondeuse, Maurice Quinard, Massignieu-de-Rives

Dit is met recht een curieus flesje. Vin du Bugey komt uit de Savoie, uit die streek drink je niet snel een wijn. De wijn is gemaakt van de druif Mondeuse, die ook wel eens de grootvader van de Syrah wordt genoemd. De druif geeft wijnen die diepgekleurd zijn, met veel aroma en tannines en het vermogen te ouderen. In de jaren zeventig verdwenen veel wijngaarden met Mondeuse; in 2009 zijn er ongeveer 300 hectares met de druif beplant. Wie veel passie heeft voor wijn, praat daar natuurlijk graag over. En zo kreeg ik deze fles van Tante Caatje. Er staat geen jaartal op de fles, wel de kwalificatie VDQS, die nu niet meer bestaat. Vin Délimité de Qualité Supérieure was de sympathieke kwalificatie net onder Appellation Controlée, vaak een voorportaal voor een eigen AOC. “Deze fles moet zo’n vijfentwintig jaar oud zijn”, zei Tante Caatje. Mijn eerste reactie was: dan is de fles vermoedelijk niet meer te drinken. Toen ik terug ging rekenen, realiseerde ik me dat de wijn uit 1989 of 1990 zou kunnen zijn. Dat zijn twee uitstekende wijnjaren. “Als de wijn niet meer drinkbaar is, dan kun je altijd nog een konijn erin klaarmaken”, was de moederlijke boodschap. Enfin, in deze internettijd is het domein natuurlijk snel opgezocht. Daar leren we dat de wijnbouwer een bewaaradvies van 3 tot 10 jaar geeft voor de Mondeuse, afhankelijk van de kwaliteit van het jaar. 

Niet getreuzeld, de kurkentrekker in de fles. De kruk is stevig, bepaald niet brokkelig of poreus. Alleen het uiteinde van de kruk is rood. Een slok wijn in grote Bourgogneglazen… en ruiken maar. Hmmm. Niet slecht. Hmmm. Wel lekker, een geur van kreupelhout, paddestoeltjes, ja zelfs een lichte truffelassociatie. De tong begint wat te trillen. Ik wil ook! En die eerste slok bevestigt dat deze Grand Old Lady best te hachelen is. Op de tong is deze wijn liefelijk. Mooie zuren. Harmonieus. In de neus ook wat kruidigheid: een combinatie van laurier, kardemom en een zweem kruidnagel. Dat konijn mag lekker wachten. Deze fles maken lief en ik samen meester, bij een eenvoudige pasta met tomaten-olijvensaus vooraf, geroerbakte paksoi met oestersaus en ossenhaaspuntjes en een boeren bio-camembert toe. Dan is de fles op een klein bodempje leeg en hebben wij een klein wonder gedronken. Merci, Tante Caatje! En het hoofddeksel af met een diepe buiging voor de wijnbouwer.

http://caveauquinard.fr

http://culinairbijtantecaatje.nl/

Pradalupo 2010 Roero Arneis, Fontannafredda

Witte wijn van de Arneis druif uit het Piemonte gebied. Aan deze druif is een leuk verhaal verbonden. De wijnboeren zetten deze druivenstokken in Roero en Langhe naast en tussen de Nebbiolo druif, omdat de vogels eerder deze geparfumeerde druiven oppikten dan de meer kostbare Nebbiolo. Tja, dat zijn van die problemen waar de gemiddelde wijndrinker niet aan denkt… maar er komt heel wat bij kijken vóórdat wij een fijn glas in de hand hebben.  Er zijn ook wijngaardeniers die bosvalken houden -  dat houdt de vogeltjes weg bij de wijngaard. In de jaren zeventig van de vorige eeuw is deze druif bijna verdwenen geweest, om in de jaren tachtig een ‘revival’ te kennen. Deze wijn heeft een bloemetjesneus, heel verfijnd met een lichte anijsimpressie. De wijn heeft veel rondeur, souplesse in de smaak en een middellange afdronk. Ook prettige zuren die de wijn heel fris maken. Gedronken bij spaghetti met vongole bij trattoria l’Olivo in Tilburg.